Άδραστος Αδράστου
Μαρτυρείται σε μια περίφημη επιγραφή της Λαπήθου (IGR III, 933) της εποχής του (proconsul=) ανθυπάτου υπ'αρ. 17 L. Axius Naso (29 μ.Χ.), ως «φιλοκαίσαρ» και κληρονομικός ιερεύς ενός βωμού και ενός ανδριάντα του Τιβέριου, αυτοκράτορα της Ρώμης (14-37 μ.Χ.) που ίδρυσε ο ίδιος στο γυμνάσιο της πόλης για το θεό του.
Όπως κι άλλοι, όμως, «φιλοκαίσαρες» Κύπριοι, ούτε αυτός ούτε ο απόγονός του (δισέγγονος;) Άδραστος Αδράστου που όμοια κολάκευσε τον αυτοκράτορα Τραϊανό (98-117 μ.Χ), δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν ως αμοιβή την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη (civitas Romana) που πολύ δύσκολα απονεμόταν κατά τους 1ο και 2ο αιώνες μ.Χ. στην Κύπρο (εξαίρεση αποτέλεσε το Κίτιον) διότι οι Κύπριοι, ως υπήκοοι της «μοναδικής» εχθράς της Ρώμης Κλεοπάτρας θεωρούνταν από τη Ρώμη μετά τη ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.) εχθροί που παραδόθηκαν στη Ρώμη και δεν πήραν προνόμια, όπως ούτε και πιο ύστερα, στη διάρκεια της αυτοκρατορικής περιόδου της ιστορίας της. Αυτό εξηγεί, ως ένα σημείο, τη μόνιμη προσπάθεια των Κυπρίων στους επόμενους αιώνες να προσεταιρίζονται ή να προσπαθούν να είναι πιστοί στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας και στους εκεί ισχυρούς (Ρώμη- Κωνσταντινούπολη).