Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Κυπριακής καταγωγής διανοούμενη του 18ου αιώνα, μητέρα του γνωστού Γάλλου ποιητή Αντρέ Μαρί ντε Σενιέ (1762-1794) και του επίσης Γάλλου ποιητή, δραματουργού και πολιτικού Ιωσήφ Mαρί ντε Σενιέ (1764-1811).

Η Ελισάβετ Σάντη Σενιέ γεννήθηκε στην Κύπρο, πιθανότατα στη Λάρνακα, το 1729 και πέθανε το 1808 στη Γαλλία. Πατέρας της ήταν ο Αντώνης Λομάκας (ή Λομάκης), έμπορος. Κλάδος της οικογένειάς της είχε μεταναστεύσει από την Κύπρο περί το 1650 κι εγκαταστάθηκε στη Χίο. Η ίδια η Ελισάβετ Λομάκα μετανάστευσε μαζί με τους γονείς της στην Κωνσταντινούπολη (εγκαταστάθηκαν στον Γαλατά). Λέγεται ότι ήταν γυναίκα εξαίρετης ομορφιάς, πολύ μορφωμένη, με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τους αρχαίους συγγραφείς. Ήταν καθολική και πιθανώς απόγονος Κυπρίων ευγενών των Μεσαιωνικών χρόνων (μερικοί θεωρούν ότι ήταν απόγονος των Λουζινιανών, πράγμα όμως που δεν φαίνεται να ευσταθεί). Στην Κωνσταντινούπολη γνώρισε τον Λουδοβίκο Σενιέ, υπάλληλο Γάλλων εμπόρων, με τον οποίο και παντρεύτηκε τον Οκτώβριο του 1754. Ο Λουδοβίκος Σενιέ υπηρέτησε αργότερα ως γενικός πρόξενος της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί γεννήθηκαν και τα παιδιά του Λουδοβίκου και της Ελισάβετ Σενιέ. Το 1765 η οικογένεια έφυγε από την Κωνσταντινούπολη κι εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το ζεύγος Σενιέ απέκτησε συνολικά 8 παιδιά (4 αγόρια και 4 κορίτσια), εκ των οποίων ο Αντρέ Σενιέ ήταν το 7ο και ο Ιωσήφ Σενιέ το τελευταίο.

Στο Παρίσι η Ελισάβετ Σάντη Σενιέ ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα μεταξύ των λογοτεχνικών και πνευματικών κύκλων. Έγραψε η ίδια διάφορα κείμενα, ιστορικά, λαογραφικά και άλλα, μέρος των οποίων εδόθηκε στο Παρίσι το 1879 με τίτλο Ἑλληνικαί  Ἐπιστολαί  Ἐλισάβετ Σενιέ μετά τοῦ  βίου αὐτῆς.

Η ίδια συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών της κι επέδρασε κυρίως στο έργο του ποιητή Αντρέ Σενιέ που είχε συναίσθηση της ελληνικής καταγωγής του από τη μητέρα του και αυτοαπεκαλείτο «ο Γάλλος Βυζαντινός».

Η Ελισάβετ Σενιέ του ενέπνευσε ενδιαφέρον και αγάπη για την ελληνική Αρχαιότητα, πράγμα που αντανακλάται και στο έργο του όπως και στο έμβλημά του που ήταν: «Πάνω σε νέες σκέψεις φτιάχνουμε αρχαίους στίχους».

Μεταξύ άλλων, η Ελισάβετ Σενιέ είχε ιδρύσει πνευματικό σαλόνι (άνοιξε το 1781) στο Μαρραί (κοντά στην Πλας Ρουαγιάλ) στο οποίο σύχναζαν προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών και το οποίο απετέλεσε σημαντικό πνευματικό σχολείο για τον Αντρέ Σενιέ και τα άλλα της παιδιά, που δεν ζούσαν όλα. Από τα παιδιά της, ο ποιητής Αντρέ Σενιέ πέθανε επίσης πριν απ' αυτήν: καταδικάστηκε από το επαναστατικό δικαστήριο σε θάνατο κι εκτελέστηκε με καρατόμηση στη Βανσέν στις 25 Ιουλίου 1794. Στη φυλακή, κατά το διάστημα της κράτησής του και μέχρι τον θάνατό του, ο Αντρέ Σενιέ είχε γράψει μερικά από τα καλύτερα έργα του, τις θαυμάσιες Ωδές και τους ισάξιους Ιάμβους. Ο αδελφός του, Ιωσήφ Σενιέ, ήταν ένθερμος υποστηρικτής της γαλλικής επανάστασης. Υπηρέτησε σε διάφορα αξιώματα.  Έγραψε τραγωδίες και πατριωτικά τραγούδια κι εξελέγη το 1803 μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Πηγή

Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια