Πριγκόπουλλος Κώστας
Ο καβκάς μου με την γην
Ο ΚΑΒΚΑΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΓΗΝ
Σήμμερον έχω με την γην καβκάν έναν καράριν,
κατ’ είπεν τζ'ι εν μου άρεσεν,
πως ο τζ'αιρός μοπέρασεν
τζ'ι έσ΄ει-με για γομάριν.
Λαλώ της γης˙ πως σε πατώ φωνάζεις είμαι βάρος!
'πό μεν πκοιος εν' ο φόος σου;
αν παρπατεί ο λόος σου,
συμπούρκα να ’ρτ’ ο Χάρος.
Πως εν κάμνω για τίποτε, γινάτιν έντζ'ε βάλλω,
μα σου έντζ' έχεις να ζημιωχείς,
εννά με φας να πκιορωχείς,
είντα ‘ν’ που θέλεις άλλον!
Πάνω-σου πως δκιανεύκουμαι εν πρέπει να θυμώννεις.
Επέρασες τζ'αι τον φονιάν,
τρως κάθε μερράν έναν τουνιάν,
εσού ‘ντα’ ν’ πουπκιερώννεις;
Έδωσες τότε του Θεού μόνον μιαν φούκταν χώμαν
τζ'ι έκαμεν τζ'είντα δκυο μωρά,
τόσους αιώνες ως τωρά,
τζ'ι εν εξοβλήχης κόμα!
Θέλω τζ'ι εσέναν ο Θεός, γη, να σε τιμωρήσει,
μα ’ν θέλω να γίνεις βουνόν,
θάλασσαν μαύρον σκοτεινόν
νερόν να σε γυρίσει.
Κώστας Πριγκόπουλλος