Πλησής Κυριάκος
Το πυρωμένο χρυσάφι
ΤΟ ΠΥΡΩΜΕΝΟ ΧΡΥΣΑΦΙ
Μ' αν σου μιλώ
δε σου μιλώ για το κρίνο του κορμιού σου
κι ούτε για τους παρθενικούς καρπούς του στήθους σου.
— Εδώ χαίνει η άβυσσος
τα όρη καπνίζονται
η γη τρέμει —
Σου μιλώ για φλόγα
που γίνεται αχτίνα
που γίνεται θηλειά
και πνίγει τα κεφάλια της Λερναίας.
Σου μιλώ για φώς που το γεννάει το αίμα
π' αντιφεγγίζει στις παρειές
που ροδαμίζει στ' ακροδάχτυλα
που γίνεται βράχος, πουλί, λουλούδι, άγαλμα φωνήεν
ζω, ζεις, ζει.
Έστημεν επί κρίσιν την μεγάλην
κι όλα θα ζυγιστούν
και το ψυχρό και το ζεστό και το ενδιάμεσο
και θα κερδίσει
το χρυσάφι που πυρώθη στην αγάπη.
Κυριάκος Πλησής
«Όνομα δ' Αυτής Μακαρία» (1991)