Πασιαρδής Μιχάλης
ΚΑΤΑΓΩΓΗ
Έρχομαι από μακριά κι' από βαθιά
από τη χτεσινή βραδιά κι' από το σήμερα
φέρνοντας στό στήθος τους βαριούς,
όπως τα τείχη των Μυκηνών, αιώνες
μιας φυλής αθάνατης. Έρχομαι μ' ένα
τραγούδι πολύλαλο κι' αιώνιο, σηκωμένο
σαν άνεμος από τα γένια του Ραψωδού
κι' έχω στά χέρια χλωρά κλαδιά
από τα νέα, δροσερά, σαν ποταμάκια
λόγια, κομμένα απ' τη φραγή του Διονύσιου.
Έρχομαι από μακριά κι' από βαθιά
από τη χτεσινή βραδιά κι' από το σήμερα,
γεννημένος από την αστραπή μιας δυνατής
σπαθιάς του Μακρυγιάννη π' άλλαξε τ' αύριο,
όπως πηδάει από μια πέτρα κρύο νερό
κι' είναι ατέλειωτος ο διψασμένος κάμπος,
φωνές της γης μου απέραντες και
σκοτεινές, είμαι μια ξέρα γης που
την χτυπάτε, φωνές τής γης μου
απέραντες, σαν τρικυμίζετε, δεν
φτάνει όλο το αίμα μου να ξεχυθείτε.
Έρχομαι φέρνοντας στους ώμους μου,
σα δυνατές μυλόπετρες, τις μυστικές
φωνές της γης μου. Είναι ελαφρές
σαν τραγουδώ, καθώς τ' αγέρι πού ξυπνά
τη μνήμη
Δεν φέρνω τίποτα ۬ ήρθα να πω
ξανά και πάλι στά κρυφά τη
Ρωμιοσύνη.
Μιχάλης Πασιαρδής
(Ὁ Δρόμος τῆς Ποίησης)