Νικολαΐδης Λανίτης Δημήτριος
Αξιόλογος δάσκαλος και λόγιος της Λεμεσού, του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1823 και πέθανε στη Λάρνακα το 1888. Από την πλευρά του πατέρα του, ανήκε στη γνωστή οικογένεια της Λεμεσού Λανίτη, από δε την πλευρά της μητέρας του στην επίσης γνωστή οικογένεια Φραγκούδη. Σε ηλικία 13 χρόνων (το 1836) πήγε στην Κέρκυρα μαζί με τον θείο του Ι.Δ. Φραγκούδη, κι εκεί φοίτησε στην ακμάζουσα τότε Ιόνιον Ακαδημία. Ύστερα από φοίτηση τεσσάρων χρόνων, πήγε στην Αθήνα όπου σπούδασε φιλολογία στο νεοσύστατο ακόμη τότε Εθνικό Πανεπιστήμιο. Μετά την αποφοίτησή του, επέστρεψε στην Κύπρο το 1846.
Το 1848 ανέλαβε τόσο ως καθηγητής όσο κι ως διευθυντής της Ελληνικής Σχολής Λεμεσού. Στη θέση αυτή υπηρέτησε για 16 χρόνια (μέχρι το 1865) και συνέβαλε σημαντικά στην προώθηση των ελληνικών γραμμάτων. Ανέπτυξε παράλληλα και κοινωνική δραστηριότητα. Το 1865 απεχώρησε και διορίστηκε προξενικός πράκτορας της Ελλάδος στη Λεμεσό, αξίωμα στο οποίο υπηρέτησε για τα επόμενα 18 χρόνια.
Μετά την αγγλική κατάληψη της Κύπρου (1878) αναμείχθηκε στα πολιτικά πράγματα του τόπου. Το 1883 εξελέγη βουλευτής. Επανεξελέγη το 1886 κι υπηρέτησε μέχρι τον θάνατό του.
Γνωστός ως Δημητρός ο δάσκαλος, διακρίθηκε για τη ρητορική του δεινότητα. Έγραψε διάφορους λόγους εκ των οποίων σώθηκαν 17 που, μετά τον θάνατό του, εξεδόθησαν από τον γιο του Νικόλαο Λανίτη στη Λάρνακα (1892). Σώθηκαν επίσης μια μελέτη του για αρχαιολογικά ευρήματα στην Αμαθούντα, καθώς και διάλεξή του.