Μόντης Κώστας
Έθθα σου πώ
ΕΘΘΑ ΣΟΥ ΠΩ
Ἒθθα σοῦ πῶ, Δροσούλλ ' ἂσ σ' ἀγαπῶ
τζ' ἂς κλαῖσιν τά γρουσά σου τά μματούδκια
τζ' ἂς βκαίννουσιμ μισά 'πού τόγ καμόν
τά παραπονεμένα σου λοούδκια.
Ἐσού 'σαι τά χαράματα τοῦ φοῦ
πού μολοούσιμ μέραν τζαί ξιφώτιν,
ἐγιώνι τό σουρούππιασμαν λαλῶ,
μ' ὃπού τζαί νἆν' ἡ νύχτα καρτερῶ τήν.
Ἐσού ξεπεταρούιμ πού πετᾶ
τζ' ὃπκοια βρεθοῦν ὀμπρός του ἀγαπᾶ τα·
ἒντζαί δικλᾶ ποττέ πίσω νά δῆ,
φιλιά μέ λοβαρκάζει μέ μετρᾶ τά.
Ἐγιώ 'μως λοβαρκάζω τό φιλίν
γιατ' ἒν εἷμαι τζ' ἐγιώ ξεπεταρούιν
τζαί μέμ παραπονιέσαι τζαί κανεῖ,
μέν τρέμει τ' ὂμορφόσ σου τό σιειλούιν.
Ἐσού 'σαι 'νας ἀθθός τῆς λεμονιᾶς
τζ' ἐγιώνι τ' ὁλοτζίτρινολ λεμόνι(ν)·
ἐσού 'σαι παναΰριμ π' ἀρκινᾶ
τζ' ἐγιώνι παναΰριμ πού τελειώνει.
Ἒθθα σου πῶ, Δροσούλλ' ἂς σ ' ἀγαπῶ
τζ' ἂς κλαῖσιν τά μματούδκια σ' ὀμπροστά μου.
Κάλλιον τωρά νά κλάψουφ φανερά
παρά νά κλαῖσιν ὓστερις κρυφά μου.
Κώστας Μόντης