Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Η 9Η ΙΟΥΛΙΟΥ 1821 ΕΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑ (ΚΥΠΡΟΥ) Ή ΤΟ ΤΡΑΟΥΔΙΝ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ

(απόσπασμα)

 

Ἀντάν ἀρκ'έψαν οἱ κρυφοί ἀνέμοι κ' ἐφυσοῦσαν

κ'ι’ ἀρκίνησεν εἰς τήν Τουρκ'ιάν νά κρυφοσυνεφκιάζῃ

κ'αί πού τές τέσσερεις μερκές τά νέφη ἐκουβαλοῦσαν,

ὣστι νά κάμουν τόν κ'αίρόν ν’ ἂρκ'εύκῃ νά στοιβάζῃ,

εἶχ'εν σγιάν εἶχαν οὗλοι τους κ' ἡ Κ'ύπρου τό κρυφόν της

μέσ’ στούς ἀνέμους τούς κρυφούς εἶχ'εν τό μερτικόν της.

Κ'ι’ ἀντάν ἐφάνην ἡ στραπή εἰς τοῦ Μοριᾶ τά μέρη

κ’ ἐξάπλωσεν κ'ι’ ἀκούστηκεν παντοῦ ἡ πούμπούρκά της.

κ'ι’ οὓλα ξηλαμπρακ'ήσασιν κ'αί θάλασσα κ'αί ξέρη

εἶχ'εν σγιάν εἶχαν οὗλοι τους κ'ι’ ἡ Κ'ύπρου τά κακά της.

 

Μιάν νύχταν, νύχταν σιανήν, κ'αίρόν Δευτερογιούνην,

νύχταν Παρασ'κ'ευόνυχταν, πού τἂστρα μιλιούνια

ἐλάμπασιν πού πανωθκιόν κ’ ἒν εὒρισκες ρουθούνιν

μέσα στῆς Χώρας τά στενά, στῆς Χώρας τά καντούνια˙

σιανεμιά, (δ)έν ἂκουες δεντρούδιν νά ταράξῃ

μήτε τοῦ σ'κ'ύλλου λάξιμον, μέ πετεινόν νά κράξῃ.

Ἢτουν μιά νύχτα μουλλωτή, μιά νύχτα μουρρωμένη,

πού θάρειες πώς χώνεται πού τοῦ Θεοῦ τήν κρίσην.

Σε τέθκοιαν νύχταν σιανήν οἱ Τοῦρκ'οι βαδωμένοι

μέσ' στό Σαράγιον εἲχασιν μιάλον μετζ'ιλίσιν.

 

Ἐγεῖραν τά μεσάνυχτα κ’ ἐπῆρεν τό ξιφώτιν,

κ'ι’ ὁ Κκιόρογλου ποὒτουν καλή, πολλά καλ’ ἡ ψυχ'ή του

ἐξέβην πὢσσω του κρυφά κ’ ἐπῆεν στόν Δεσπότην,

κ’ ἐξύπνησέν τον κ’ ἒκατσεν κοντά του κ'αί λαλεῖ του:

«Ἐν’ ἒσσω μου, Κ'υπριανέ, τἁμάξιν μου ζεμένον,

τἁμάξιν μου, Κ'υπριανέ, ἐν ἒσσω ἀντροχ'ιασμένον,

κ'ι' ἂν θέλης γιά νά ποσπαστῆς πού σίουρην κρεμμάλλαν

κ'ι’ ἂν θέλης πού τόν θάνάτον νά φύης νά γλυτώσης,

νά πᾶς μέ τό χαρέμιν μου κρυφά κρυφά στήν Σκάλαν˙

τά κουσουλάτα ἒν’ ἀννοιχτά, νά πάης νά τρυπώσης».

 

Ἦρτεν τοῦ Μουσελλίμ-ἀγᾶ φερμάνιν πού τήν Πόρταν

κ'ι’ ἐψές ἂρπα κ'ι’ ἀνόρπιστα ἐγίνην μετζ'ιλίσιν,

κ’ ἒχ'ει πκιόν εἰς τό χ'έριν του τήν μαύρην σας τήν σόρταν,

στό χ'έριν του τόν θάνάτον, στό χ'έριν του τήν κρίσην˙

νά μέν ἀρκής, Κ'υπριανέ, νά χάννης τόν κ'αίρόν σου˙

νά πάης νά φαρραγ'γ'ιστῆς ἂν θέλης τό καλόν σου.

Πρέπει νά πᾶς, εἰ δέ κ'ι’ ἂν οὒ, ἐχάθης δίχως ἂλλον˙

ἂν σ’ εὒρ’ ἡ μέρα τό πωρνόν δᾶ μέσα δᾶ, ἐν νἆσαι

νεκρός εἰς τήν κρεμμασταρκάν, εἲτε νεκρός στόν πάλλον.

Ἂνου νά πᾶμεν γλήορα, τἁμάξιν καρτερᾶ σε!

 

Ἒσ'κ'υψεν ὁ Κ'υπριανός κ’ ἒμεινεν νάκκον ὣραν

κ’ ἐδκιαλοΐστην νάκκουρίν κ'ι’ ἀννοίει κ'αί λαλεῖ του:

«Δέν θέλω, Κκιόρογλου, ἐγιώ νά φύω πού τήν Χώραν,

γιατί ἂν φύω, τό κακόν ἒν νά γινῇ περίτου.

Θέλω νά μείνω, Κκιόρογλου, κ'ι’ ἂς πᾶ νά μέ σκοτώσουν,

ἂς μέ σκοτώσουσιν ἐμέν κ' οἱ ἂλλοι νά γλυτώσουν.

Δέν φεύκω, Κκιόρογλου, γιατί, ἂν φύω, ὁ φευκός μου

ἒν νά γενῆ θανάτικόν εἰς τούς Ρωμιούς τοῦ τόπού.

νά βάλω τήν συρτοθηλειάν εἰς τόν λαιμόν τοῦ κόσμου;

Παρά τό γαῖμαν τούς πολλούς ἒν κάλλιον τοῦ πισκόπού».

 

Βασίλης Μιχαηλίδης