Μελεάγρου Ήβη
Πεζογράφος. Γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 27 Μαϊου 1928. Πέθανε στις 8 Ιανουαρίου 2019. Μετά την αποφοίτησή της από το Παγκύπριο Γυμνάσιο φοίτησε στη Σχολή Καλογραιών. Η πρώτη εμφάνισή της ως πεζογράφου έγινε το 1951, με τη δημοσίευση 21 διηγημάτων της στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Λευκωσίας Πρωτεύουσα. Το 1952, το διήγημά της Τό Φουρνάδικο βραβεύθηκε από τον Ελληνικό Πνευματικό Όμιλο Κύπρου (ΕΠΟΚ), ο οποίος βράβευσε επίσης τη νουβέλα της Τό σπίτι τοῦ Σολωμοῦ το 1957. Και τα δυο διηγήματα πρωτοδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Κυπριακά Γράμματα.
Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος και υπεύθυνη έκδοσης, για ένα διάστημα, του περιοδικού Κυπριακά Χρονικά που άρχισε να εκδίδεται το 1960. Στο περιοδικό αυτό δημοσίευσε διηγήματά της, κριτική θεάτρου και βιβλίου, δοκίμια και άρθρα πολιτικού και πνευματικού προβληματισμού κ.α.
Το πρώτο της μυθιστόρημα, Ἀνατολική Μεσόγειος, εξεδόθη το 1969 και τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο πεζογραφίας. Με το ίδιο κρατικό βραβείο τιμήθηκε και το δεύτερο της μυθιστόρημα, Προτελευταία Ἐποχή, στο οποίο επίσης απενεμήθη το δεύτερο κρατικό βραβείο μυθιστορήματος του υπουργείου Πολιτισμού και Επιστημών της Ελλάδας, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό για την κυπριακή λογοτεχνία.
Η Ήβη Μελεάγρου υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Κυπρίων Συγγραφέων και της Κεντρικής Επιτροπής Γυναικείων Σωματείων Κύπρου, και διετέλεσε για δεκαοκτώ χρόνια γραμματέας της Πνευματικής Αδελφότητας Ελληνίδων Κύπρου.
Μια συνέντευξη
Σε συνέντευξη στο πολιτιστικό ένθετο της εφημερίδας Πολίτης, το Παράθυρο μίλησε για τον πατέρα της αλλά και για τον θείο της Λουκή Ακρίτα:
«Το οικογενειακό μου κλίμα χαρακτηριζόταν από μια έξαρση του νοήματος της ζωής σαν κάτι υψηλότερο, ανώτερο, πέρα από τις καθημερινότητες, τις οικονομικές δυχέρειες, τα επαγγελματικά προβλήματα, τις ανθρώπινες μικρότητες. Αυτή η κλίμακα αξιών και στάση ζωής πήγαζαν μέσα από τη ζωή δύο ανθρώπων, του πατέρα μου Ευστάθιου Χατζηδημητρίου και του θείου μου Λουκή Ακρίτα, αδελφού της μητέρας μου.
Ο πατέρας μου είχε ένα ζωντανό όραμα πατρίδας, ελευθερίας, δημοκρατίας. Δέκα χρόνια της ζωής του κατέθεσε στην επιδίωξη αυτό του οράματος πολεμώντας ως εθελοντής, από το 1911 έως το 1922, σε όλους τους πολέμους της Ελλάδας μέχρι τη μικρασιατική καταστροφή που συνελήφθη αιχμάλωτος. Όπως ήταν φυσικό, το εθνικό πρόβλημα της Κύπρου βρισκόταν και παρέμενε στο επίκεντρο της ζωής του. Με επίγνωση αυτού του εθνικού προβλήματος γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, μέσα όμως από τη σκοπιά ενός βαθύτατα δημοκρατικού ανθρώπου. Έτσι, το πλαίσιο των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων στάθηκε παράλληλα με όσα προσωπικά βιώματα εξέφρασα προηγουμένως, εθνικά και πολιτικά, εξαρχής διαφοροποιημένο προς δημοκρατικές κατευθύνσεις.
Όσο για το τι υπήρξε ο Λουκής Ακρίτας, είναι γνωστό σε όλους, τόσο από τους πνευματικούς αγώνες του, όσο και τους πολιτικούς καθώς κι αυτό το δημιουργικό λογοτεχνικό του έργο. Τα διδάγματα λοιπόν των δύο αυτών ανθρώπων αλλά κι ενός ευρύτερου κύκλου συγγενών, παππούδων, τα αισθανόμουνα πολύ ζωντανά μέσα μου. Οι πράξεις και η ζωή αυτών των προγόνων μού έδωσαν εξαρχής μια αίσθηση συνέχειας στη ζωή. Δεν ήμουν αυτοφυής. Πίσω μου υπήρχε μια γραμμή ζωής κι αυτή ακολουθούσα. Μια αίσθηση συνέχειας που σιγά - σιγά πέρασε από την προσωπική περίπτωση στην καθολική, σ' εκείνη την αίσθηση της συνέχειας που αισθάνομαι πως έχουμε ως ελληνισμός, στοιχείο που αποτέλεσε τον πυρήνα του κυρίως δημιουργικού μου έργου, της 'Ανατολικής Μεσογείου' και της 'Προτελευταίας Εποχής'».
Εξέδωσε τα ακόλουθα βιβλία:
1. Τό σπίτι τοῦ Σολωμοῦ (νουβέλα), ανάτυπο από το Δελτίο του Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κύπρου 1957-1958, Λευκωσία, 1958.
2. Πόλη Ἀνώνυμη (διηγήματα), Αθήνα, 1963.
3. Ἀνατολική Μεσόγειος (μυθιστόρημα), Λευκωσία, 1969.
4. Προτελευταία Ἐποχή (μυθιστόρημα), Αθήνα, 1982.
5. Πρώτη κατάδυση στον ωκεάνιο βυθό, Αθήνα, 1997.
6. Πρόσωπο είναι η ανώνυμη Κυπρία· Λόγος - Φωνή - Βίωση 1960-1990. Αθήνα, 1994.
7. Συνομιλίες με τον Che, Αθήνα, 1997.
Το 2004 η Ήβη Μελεάγρου τιμήθηκε με το κρατικό Αριστείο Γραμμάτων.
Πηγές:
1. Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια
2. Παράθυρο: Η Μοναξιά με έκανε συγγραφέα
Φώτο Γκάλερι
