Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Ποιήτρια και συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 23 Μάιου 1948 στη Λεμεσό.  Είναι κόρη του γιατρού Γεώργιου Μαραγκού από τη Αμμόχωστο και της Καίτης Μαραγκου από την Κοζάνη. Μετά την αποφοίτησή της από το Γυμνάσιο Θηλέων Κύκκου σπούδασε κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Με την επιστροφή της στην Κύπρο συνεργάστηκε με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, σε επιμέλειες εκδόσεων, και με την εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος. Από το 1980 ως το 2007 διεύθυνε το βιβλιοπωλείο «Κοχλίας» στη Λευκωσία. Όπως ανέφερε σε διάφορες συνεντεύξεις της: «Έκανα διάφορες δουλειές, δίδαξα κεραμική σε τυφλούς, εργάστηκα δέκα χρόνια στο θέατρο, έκανα έξι εκθέσεις ζωγραφικής και χαρακτικής. Το κεντρικό όμως σημείο στη ζωή μου υπήρξε πάντα η σχέση μου με τη γλώσσα, την αρχαία, τη βυζαντινή, τη νέα. Γι’ αυτό άνοιξα βιβλιοπωλείο στη Λευκωσία, για να έχω όλα τα βιβλία που θέλω, γι’ αυτό ξαναπήγα πίσω στο πανεπιστήμιο ψάχνοντας για λέξεις για τα νέα παιγνίδια μου».

Καλλιέργησε την ποίηση, την πεζογραφία, έγραψε και βιβλία για παιδιά. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές Τα από κήπων (1981), Αρχή Ινδίκτου (1987) και τη συγκεντρωτική Divan 1967-2000 (2005). Έγραψε τα διηγήματα Μια στρώση άμμου (1990) και τα μυθιστορήματα Είναι ο πάνθηρας ζωντανός; (1998), Γιατρός από τη Βιέννη (2003), Γεζούλ (2010). Συνέλεξε και απέδωσε στην κοινή ελληνική Παραμύθια της Κύπρου (1994). Εξέδωσε επίσης τα δικά της παραμύθια To παλικάρι με το τάσι (2005) και τις συνταγές μαγειρικής Συνταγές για την Κατερίνα (2001).

Αγαπούσε τα ταξίδια γιατί συνέλεγε εικόνες. Η γνωριμία με τους ανθρώπους την ενθουσίαζε. Οι ιστορίες τους τη συνάρπαζαν. Κι όχι μόνο οι ιστορίες των ανθρώπων, αλλά και οι ιστορίες των τόπων, οι ιστορίες των δρόμων και των αντικειμένων, που τις διηγούνταν με πάθος, όπως και τις εμπειρίες από τα ταξίδια της και τις αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια. Αισθανόταν προνομιούχος που γεννήθηκε σε μια εποχή πλούσια σε βιώματα, που πρόλαβε να δει και να ζήσει την αυθεντική αγροτική ζωή. «Αισθάνομαι ότι υπήρξαμε μια τυχερή γενιά που βίωσε ακραίες καταστάσεις. Από τη γιαγιά μου στον αργαλειό, τους γύφτους με αρκούδες να χορεύουν στους σημερινούς υπολογιστές».

Το τελευταίο της βιβλίο ήταν οι Δεκαοχτώ αφηγήσεις (2012), μια συλλογή από ιστορίες γυναικών της Κύπρου που κατέγραψε στη διάρκεια πολλών χρόνων. Ήταν μια δουλειά που αγαπούσε ιδιαίτερα. Εμπεριείχαν, έλεγε, την Ιστορία της Κύπρου, διέσωζαν λαϊκές αφηγήσεις αλλά κυρίως κατέγραφαν μια χυμώδη προφορική γλώσσα που χανόταν σιγά σιγά.

Η Νίκη Μαραγκού είχε τιμηθεί με τα κυπριακά Κρατικά Βραβεία ποίησης (1988) και διηγήματος (Β΄ 1991) και με το βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια (1998). Το 2006 είχε βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών για τη συλλογή Divan.

Παράλληλο πάθος με τη συγγραφή ήταν και η ζωγραφική. Είχε κάνει επτά ατoμικές εκθέσεις ζωγραφικής και είχε λάβει μέρoς με έργα της στις Μπιεvάλε Χαρακτικής της Λoυμπλιάvα τo 1993 και Καΐρoυ τo 1996.

Ανάμεσα στα έργα της, αναφέρουμε και τα ακόλουθα:

1. Τά ἀπό κήπων, Αθήνα, 1981. Η συλλογή αυτή τιμήθηκε με κρατικό έπαινο.
2. Αρχή Ινδίκτου, Λευκωσία, 1987. Η συλλογή αυτή μοιράστηκε το πρώτο κρατικό βραβείο ποίησης με τη συλλογή Αντι-Θέσεις της Ντίνας Κατσούρη.
3. Μια στρώση άμμου (διηγήματα), 1990 (κρατικό βραβείο πεζογραφίας)
4. Είναι ο πάνθηρας ζωντανός;,1998.
5. Γιατρός από τη Βιέννη, 2003.
6. Divan, 2005.
7. Ο Τσαγκάρης και ο Βασιλιάς, 2005.
8. Το παλικάρι με το τάσι, 2005.
9. Μια νύχτα με τον Αλέξη, 2007.
10. Ο δαίμων της πορνείας (διηγήματα), 2007.

Σκοτώθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2013 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Αίγυπτο. Είχε βρεθεί εκεί για συμμετοχή σε σεμινάριο καλλιτεχνών.

Πηγή:

1. Polignosi