Εκπαιδευτικός και λόγιος, μέλος της γνωστής οικογένειας Λανίτη της Λεμεσού. Γεννήθηκε το 1852 και πέθανε το 1896. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησε ως σχολάρχης στη Ρόδο και αργότερα (1880-1896) ως σχολάρχης στη Λάρνακα.
Γεννήθηκε στη Λεμεσό. Υιός του Σχολάρχη Λεμεσού Δημήτρη Λανίτη Νικολαϊδη. Υπήρξε ένας δραστήριος και αφοσιωμένος δάσκαλος. Διετέλεσε και μέλος της Εκπαιδευτικής Επιτροπείας Λάρνακος καθώς και Αναπληρωτής Πρόξενος της Ελλάδος στη Λάρνακα. Παντρεύτηκε την εκ Λάρνακος Θέκλα Δημητρίου Πιερίδου.
Το 1892 συγκέντρωσε και εξέδωσε ττους λόγους που εκφώνησε ο πατέρας του (Οι σωζόμενοι Λόγοι Δ.Λ.Νικολαϊδου, 1892). Ήταν και ο ίδιος σπουδαίος ομιλητής.
Από τους μαθητές του αρκετοί διέπρεψαν. Μεταξύ αυτών οι Κλεόβουλος Μεσολογγίτης, Ευάγγελος Χατζηιωάννου, Μιχαλάκης Νικολαϊδης, Δημητρός Ν.Δημητρίου, Ιάκωβος Ν.Δημητρίου, Αλέξανδρος Τζιρκώτης, Δημητράκης Πιερίδης, Κοσμάς Λυσιώτης. Όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια, οι δε εκπαιδευτικοί έλεγαν ότι τον είχαν σαν υπόδειγμα.
Στην κηδεία του παρευρέθησαν οι Πρόξενοι της Ελλάδος, Αυστρίας, Σουηδίας, Βελγίου, Ιταλίας, Νορβηγίας. Επικήδειο λογο εκφώνησαν ο Πρόξενος της Ελλάδος Φιλήμων και ο Φίλιος Ζαννέτος.
Πηγές: