Κράλης Μάνος
Άκου μέσα στη νύχτα...
ΑΚΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ...
Μεγάλες εαρινές φωνές της γης
το παγωμένο πρόσωπο της έρημης αυγής μέσα στις λίμνες
το δίχτυ της βροχής στ' αρχαία δάση-όλα
τ' άνθος της όψης σου και το μαργαριτάρι της φωνής σου
με τους ευκολοσύντριφτους αυλούς του Φθινοπώρου
θα διαβούνε...
Μάταια περιμέναμε τον άγγελο ν' ανάψει τ' αστέρια ένα-ένα
στα μαύρα νερά να κατεβεί
σαν ασημένιο περιστέρι το φεγγάρι.
Κι όταν με πλατιά, μεγάλα βήματα
τους φωτεινούς ορίζοντες θάχω πια δρασκελίσει
όταν ο ουρανός τα χρυσά τόξα θρυμματίσει
στο νεκρό μέτωπό μου –
ουδέ που θε ν' ακούω πέρα να σταλάζουν
ώρες πληγωμένες μες τους ροδόκηπους
ουδέ που θα προσμένω τη σελήνη να ραγίσει
με τ' ασημένια χέρια της του κόσμου τον καθρέφτη.
Άκου μέσα στη νύχτα το τραγούδι των Σειρήνων
ψυχή μου, παθητικό πουλί της καταιγίδας
άκου μέσα στη νύχτα το τραγούδι των Σειρήνων
με τη νοσταλγική φωνή της θάλασσας να σβήνει...
Και δίχως μάταια δάκρυα, για τελευταία φορά
χαιρέτισε τους ξανθούς αστερισμούς και τα πανιά
τα φώτα της προκυμαίας - το μακρινό τραγούδι των Σειρήνων
χαιρέτησε στρατιωτικά κι αποκοιμήσου...
ΜΑΝΟΣ ΚΡΑΛΗΣ