Τραϊκοβιτς Μίλαν
Αθλητής στίβου. Ο Μίλαν Τράικοβιτς (σερβικά: Милан Трајковић) είναι Σερβικής καταγωγής Κύπριος αθλητής του στίβου με σημαντικές επιτυχίες και διακρίσεις σε διεθνείς αγώνες στο δρόμο των 110 μέτρων με εμπόδια. Γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1992 στην πόλη Σουρντούλιτσα της Σερβίας και μετανάστευσε με την οικογένειά του στην Κύπρο εξαιτίας της έκρυθμης κατάστασης που δημιουργήθηκε από τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία το 1999. Σε ηλικία 9 ετών χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα άρχισε να φοιτά σε ελληνικό γυμνάσιο και Λύκειο στη Λεμεσό. Αποφοίτησε από το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου (ΤΕΠΑΚ).
Από νεαρή ηλικία άρχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, ενώ στην Κύπρο εντάχθηκε στις τάξεις των ακαδημιών της ποδοσφαιρικής ομάδας του Απόλλωνα. Παρά την επιτυχημένη παρουσία του στο ποδόσφαιρο, ξεκίνησε παράλληλα την ενασχόλησή του με τον στίβο όπου και πέτυχε σημαντικές διακρίσεις στη συνέχεια.
Στίβος
Οι σημαντικότερες του διακρίσεις είναι η κατάκτηση δύο χρυσών μεταλλίων στον Δρόμο με εμπόδια 110μ. στους Αγώνες Μικρών Κρατών Ευρώπης το 2013 και το 2015 με χρόνους 14.03 και 13.86 αντίστοιχα. Ο Τραϊκοβιτς είναι ο κάτοχος του Παγκύπριου ρεκόρ στο αγώνισμα αυτό με 13.25.
Κατά την πρώτη του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, o Τράικοβιτς προκρίθηκε στον τελικό του Δρόμου 110μ με εμπόδια με χρόνους 13.41 και 13.31 στους ημιτελικούς. Με αυτή του την πρόκριση, ήταν ο πρώτος Κύπριος αθλητής που προκρίθηκε στον τελικό του συγκεκριμένου αγωνίσματος σε Ολυμπιακούς. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2021 ο Τραϊκοβιτς έφτασε μέχρι τα ημιτελικά και στη συνολική κατάταξη 23ος με χρόνο 14.01.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι ο Μίλαν στις 7 Αυγούστου 2024 ήταν 3ος στην 3η ημιτελική σειρά των 110μ. με εμπόδια, με επίδοση 13.32, χάνοντας στο νήμα την ευκαιρία να γίνει μόλις ο δεύτερος αθλητής της Κύπρου με παρουσία σε δύο τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων, αφού ο 8ος του τελικού, ο Ιάπωνας Ρασίντ Μουρατάκε προκρίθηκε με 13.26. Στο Παρίσι ο Τραϊκοβιτς είχε την 9η καλύτερη επίδοση στον Κόσμο.
Κλειστός στίβος
Στις 3 Μαρτίου 2019 ο Μίλαν Τραΐκοβιτς κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 60 μέτρα με εμπόδια στο 35ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου που διεξήχθη στη Γλασκώβη, τερματίζοντας με χρόνο 7.60. Ηταν και το πρώτο χρυσό μετάλλιο για την Κύπρο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου.
Βλέπε Βίντεο: Η κούρσα του Μίλαν στη Γλασκώβη
O τελικός ήταν συγκλονιστικός (κρίθηκε στο photofinish) και ο Μίλαν Τραΐκοβιτς πήρε την πρωτιά όντας μόλις ένα εκατοστό του δευτερολέπτου πιο γρήγορος από τον Γάλλο Μαρτινό Λαγκάρντ που κατετάγη δεύτερος (7.61), ενώ τρίτος τερμάτισε ο επίσης Γάλλος, Μανγκά Ορέλ με 7.63.
Μια συνέντευξη:
Ποιός είναι ο Μίλαν Τραϊκοβιτς; Σε μια συνέντευξη του το 2016 στην εφημερίδα Φιλελεύθερος αναφέρει:
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα εννέα μου χρόνια στη Σερβία. Για τα παιδικά μου χρόνια, είναι πολύ όμορφες οι αναμνήσεις. Έχω μεγάλη οικογένεια εκεί και έκανα φίλους καρδιακούς. Όποτε πηγαίνω πίσω, τους συναντώ ώστε να θυμηθούμε τα παλιά. Στον βομβαρδισμό ήμουν εκεί. Συνέβη πολύ κοντά μας. Αλλά εμείς ήμασταν παιδιά, είχαμε άγνοια των κινδύνων. Θέλαμε να βγούμε στους δρόμους και να παίξουμε. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ήταν φοβισμένοι. Η πιο καθαρή μου ανάμνηση είναι από τους στρατιώτες. Το σπίτι μου βρίσκονταν δίπλα σε ένα γήπεδο και εκεί συνήθιζαν τα στρατιωτικά αποσπάσματα να κάνουν τη στάση τους. Τους θυμάμαι τριγύρω. Με την αθωότητα που αρμόζει στα παιδιά, τους θέλαμε και πάντα τρέχαμε να τους υποδεχθούμε. Είχαν μαζί τους σοκολάτες!», ήταν τα πρώτα λόγια του Μίλαν Τραΐκοβιτς. Σχεδόν ανατριχιαστικά, καθώς αναλογίζεσαι την έκθεση μικρών παιδιών στη βία του πολέμου.
Κύπρος
«Όταν κόπασαν τα πράγματα, οι γονείς μου ήρθαν στην Κύπρο. Είχαν τότε τους κουμπάρους τους εδώ, οι οποίοι τους πίεσαν να επισκεφτούν τον τόπο αλλά και να μετακομίσουν. Παρέμειναν εδώ για αρκετούς μήνες, περίπου πέντε. Έπειτα επέστρεψαν στη Σουρντούλιτσα, μάζεψαν κάποια πράγματα και ξαναέφυγαν. Τρεις μήνες μετά, ασυνόδευτοι ξεκινήσαμε το ταξίδι για τη νέα μας πατρίδα εγώ με τις αδελφές μου. Με τη μία είμαστε δίδυμοι και η άλλη είναι λίγο μεγαλύτερη από εμάς. Όταν μπορέσαμε να πατήσουμε ξανά τη γη που αφήναμε πίσω μας τότε, είχαν περάσει έξι χρόνια», ήταν φανερό καθώς μιλούσε για αυτό, πως αποτελούσε μία ανάμνηση παλιά αλλά έντονη.
«Η αρχή ήταν δύσκολη. Φτάσαμε Ιούνιο και ο Σεπτέμβρης ήρθε πολύ γρήγορα. Όταν πήγα στο σχολείο δεν ήξερα ούτε μία ελληνική λέξη! Ο σύμμαχος μου ήταν το νεαρό της ηλικίας μου. Μαθαίνεις γρήγορα. Βοήθησε και η συμπεριφορά των ανθρώπων. Ενώ η λέξη πρόσφυγας μπορεί να με χαρακτηρίσει, στην πραγματικότητα δεν ένιωσα ποτέ σαν τέτοιος. Σαν ξεριζωμένος, σαν ξένος. Μας υποδέχθηκαν με φιλοξενία και έχω κρατήσει μέχρι και σήμερα φιλίες που έκανα εκείνα τα πρώτα χρόνια. Αλλά και ως οικογένεια, αποκτήσαμε δεσμούς με την τοπική κοινωνία. Μας έβαλαν στα σπίτια τους και εμείς στο δικό μας. Εκείνη την περίοδο, το 2001, υπήρχαν και αρκετές οικογένειες Σέρβων, όμως μετά την ένταξη του νησιού στην ΕΕ η γραφειοκρατία τους έδιωξε. Σχεδόν από σύμπτωση παραμείναμε εδώ. Μας κράτησε η εκπαίδευση στο δημόσιο σχολείο», χαμογελούσε ενώ το εξιστορούσε. Πιθανόν διότι για άλλη μια φορά, φλέρταρε με τη μοίρα του.
Ο αθλητισμός δεν έλειψε πότε από τη ζωή του. Σε πολύ μικρή ηλικία, η Ακαδημία του Απόλλωνα τον ενσωμάτωσε στην ομάδα της. Η τύχη όμως είχε διαφορετικά σχέδια για τον Μίλαν.
Στη συνέντευξη του τότε περιέγραψε τον τρόπο και τον λόγο που γνωρίστηκε με το άθλημα στο οποίο αφιερώθηκε και που αγάπησε:
Αθλητής
«Ενώ ήμουν μαθητής, μας ενημέρωσαν ότι θα έχουμε σχολικό πρωτάθλημα. Ήμασταν όλοι ιδιαίτερα πρόθυμοι, καθώς ήταν ένας τρόπος να γλυτώσουμε από τη διδασκαλία και να βγούμε από την αίθουσα. Ο γυμναστής παρατηρούσε τον σωματότυπό μας και αποφάσιζε πώς θα μοιράσει τα αθλήματα. “Εσύ Μίλαν”, μου είπε, “είσαι ψηλός. Θα σου βάλουμε μερικά εμπόδια να τα περάσεις”. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία στα εμπόδια. Τελικά βγήκα δεύτερος στη Λεμεσό. Κάτι που σε αυτή την ηλικία θεώρησα τρομερό κατόρθωμα. Την επόμενη χρονιά, το 2010, κατέβηκα στους Πανελλήνιους Αγώνες. Θεωρώ ότι σε αυτό το ταξίδι σφραγίστηκε και η σχέση μου με το άθλημα».
Εμπόδια
«Στο ξεκίνημα υπήρξαν δυσκολίες. Εκείνος που ήταν το στήριγμά μου και που πίστεψε σε εμένα, ήταν ο προπονητής μου, Πέτρος Ευριπίδου», τόνισε με ευγνωμοσύνη και συμπλήρωσε: «Με κέρδισε το κλίμα που επικρατεί στον στίβο. Οι άνθρωποί του, όλοι τους διαφορετικοί. Αγόρια, κορίτσια, μικρότεροι, μεγαλύτεροι. Είναι μεν ατομικό, αλλά είσαι ομάδα με τους ανθρώπους που προπονείσαι, ακόμη και αν ανήκουν σε άλλο άθλημα ή ακόμη και αν είναι αντίπαλοί σου. Με όλους εκείνους μοιράζεσαι την κοινή σου αγάπη και τον σεβασμό σου για τον αθλητισμό».
Είναι γεγονός ότι η συζήτηση της στρατιωτικής θητείας, έχει δημιουργήσει πολλάκις πονοκεφάλους στις αρμόδιες Αρχές, στην πολιτεία αλλά και στους πολίτες της. Για τη δική του προσέγγιση και ταυτόχρονα τη δική του στάση, μίλησε τότε ο Μίλαν.
Παρά το γεγονός ότι και οι δύο του γονείς κατάγονται από το εξωτερικό και δεν υποχρεούται από τον νόμο να εκτελέσει στρατιωτική θητεία, εντούτοις θέλησε να την κάνει.
Στρατός
«Όταν πήρα την κυπριακή μου υπηκοότητα θέλησα να πάω στον στρατό, όπως υποχρεώνεται κάθε άνδρας, μετά την ενηλικίωσή του στην Κύπρο. Δεν ήθελα να διαφέρω. Υπηρέτησα στον αθλητικό λόχο, στον οποίο προβλέπεται χρόνος και για τις προπονήσεις. Ήδη από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη (το 2015) ήμουν στρατιώτης. Τον Δεκέμβρη, έπρεπε να συνδυάσω την προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες - που γίνονταν στη Νότιο Αφρική - με τον στρατό. Είναι δύσκολη εμπειρία, αλλά επιθυμούσα να την έχω. Παρ’ όλα αυτά, η διάρκεια των στρατιωτικών υποχρεώσεων ήταν πολύ μεγάλη και υπήρξαν πολλά ταλέντα που χάθηκαν μέσα από αυτή τη διαδικασία»
Πηγές:
Φώτο Γκάλερι
