Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Το 1964 η οικογένεια του μετακόμισε στη Λεμεσό. Έτσι ο Ανδρέας αποφοίτησε από το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Λεμεσού το 1965. Την ίδια χρονιά κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά και υπηρέτησε ολόκληρη τη στρατιωτική του θητεία στην Καρπασία. Το 1966-1967 άρχισε τις σπουδές του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στη Γεωπονική Σχολή. Αποφοίτησε το 1974 με βαθμολογία ¨λίαν καλώς¨. Είχε ήδη παντρευτεί τη Χριστίνα Πατσαλίδου, σπουδάστρια της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιάννη  Αρμεύτη (1971) και τη Μαρίνα Αρμεύτη (1974).

Το 1967, όταν η Χούντα κατέλαβε την εξουσία στην Ελλάδα, ο Ανδρέας ήταν πρωτοετής φοιτητής της Γεωπονικής Σχολής. Πιστός στις δημοκρατικές του πεποιθήσεις, ο Ανδρέας αντιτάχθηκε μαζί με άλλους συμφοιτητές του στην επιβολή διορισμένου από τη Χούντα Συμβουλίου Κυπρίων Φοιτητών Θεσσαλονίκης, χωρίς τη διεξαγωγή εκλογών. Δημοκρατικοί φοιτητές προχώρησαν στην οργάνωση και σύσταση Φοιτητικής Κίνησης με την επωνυμία «Αναγέννηση», διεκδικώντας δημοκρατικές διαδικασίες και εκλογές για ανάδειξη του Συμβουλίου των Κυπρίων Φοιτητών. Από τα πρακτικά της Κίνησης φαίνεται πως το όνομα «Αναγέννηση» είχε προταθεί από τον Α. Αρμεύτη, ο οποίος, λόγω της δράσης του στο Φοιτητικό Κίνημα, παρακολουθούνταν στενά από το χουντικό Σώμα Ασφάλειας Θεσσαλονίκης.

Ο Ανδρέας Αρμεύτης ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα και μια δυναμική προσωπικότητα. Με βαθιά αίσθηση δικαιοσύνης, με ζήλο και ενθουσιασμό πίστευε και αγωνιζόταν για το κοινό συμφέρον. Έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία των αγροτών και έκανε στόχο της ζωής του την ευημερία αυτής της μεγάλης μερίδας λαού, «τη ραχοκοκαλιά της κυπριακής οικονομίας», όπως αποκαλούσε ο ίδιος τους αγρότες. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, δραστηριοποιήθηκε ανάμεσα στους νέους επιστήμονες και στην Παναγροτική Ένωση Κύπρου (ΠΕΚ), της οποίας αναδείχθηκε Επαρχιακός Γραμματέας Λεμεσού. Με αυτή την ιδιότητα συνέχισε να μετέχει στη δημόσια ζωή, προασπιζόμενος τη Δημοκρατία, αρθρογραφώντας και εκφωνώντας ομιλίες, με τις οποίες έψεγε την ανατρεπτική δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β᾿.

Ξημερώματα της 16ης Ιουνίου, γύρω στις 1.30 π.μ, ο Ανδρέας Αρμεύτης ετοιμαζόταν να φύγει από το εστιατόριο «Νεράιδα», στο οποίο βρισκόταν με τους φίλους του Ανδρέα Κόκκινο, ανθυπαστυνόμο, Κωστάκη Αντωνίου Κουλλάσπη, ιδιωτικό υπάλληλο, Αρέστη Χαραλάμπους, λοχία, Ηλία Κυριακίδη, αναπληρωτή υπαστυνόμο, Άντη Λεοντιάδη, επιχειρηματία και Ανδρέα Παχνιώτη, ιδιωτικό υπάλληλο. Ο Α. Αρμεύτης, μαζί με τους Α. Κόκκινο και Κ. Αντωνίου, μόλις μπήκαν στο αυτοκίνητο με νούμερα FF306, δέχτηκαν καταιγισμό πυρών από οπλοφόρους, που ήταν κρυμμένοι πίσω από παρακείμενη ανεγειρόμενη οικοδομή.

Οι έρευνες που ακολούθησαν απέδειξαν ότι οι τρεις άνδρες δέχτηκαν 96 σφαίρες, οι οποίες προήλθαν από πέντε διαφορετικά όπλα. Στο άκουσμα των πυροβολισμών, τα υπόλοιπα τέσσερα άτομα που επέβαιναν άλλου αυτοκινήτου και είχαν ήδη ξεκινήσει για τη Λεμεσό, γύρισαν πίσω. Εκεί αντίκρισαν τους φίλους τους μέσα σε λίμνες αίματος. Ο θάνατος του Ανδρέα ήταν σχεδόν ακαριαίος, αφού οι σφάιρες τον έπληξαν στο κεφάλι. Σοβαρά τραυματίστηκε ο Ανδρέας Κόκκινος και πιο ελαφρά ο Κωστάκης Αντωνίου, ο οποίος καθόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.