Κλόκκαρης Αντώνης
Σήκου να δης
ΣΗΚΟΥ ΝΑ ΔΗΣ
Τήγ γῆμ πού ἐκατάσιιζες, Νικόλα, μέ τ' ἀλέτριν,
τήγ γῆμ πού ἐκατάκοβκες ὁλόχρονα με τσάππαν,
τήν γῆμ πού ἐκαρκάλιζες μέ τό σκαλιστηρούιν,
τήν γῆμ ὃπου ἐπότιζες μέ γαῖμαν τζαί μέ δρῶμαν,
τήγ γῆμ πού μᾶς ἐτάϊζεμ μέ οὗλλα τ' ἀγαθά της,
σηκώθου πάνω νά τήδ δῆς πριχούτις σέ σιεπάση.
Ἄνοιξεσ στόμαν νά σέ φᾶ, στόμαν νά σέ ρουφήση,
ἄννοιξεν τήν ἀγκάλην της νά σέ σφιχταγκαλίση
τζ' οὔτε τζυρ’ ἀναστέναμαν, μήτε τζαί μάνας κλάμαν,
μήτ' ἀδερκιῶν, μήτε παιδκιῶν φωνές τζαί παρακάλια
μποροῦσιν νά τήγ κάμουσιγ γιά νά σέ δώση πίσω.
Ζητᾶ τζεῖνα πού σοὔδωσεν, ζητᾶ τζεῖνα πού πῆρες
σ' οὖλλα τά χρόνια πὄζησες, νά σοῦ τά πάρη πίσω,
νά σοῦ τά πάρη μονομιᾶς τζαί νά τά δώση σ’ ἄλλους.
Αντώνης Κλόκκαρης