Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Στα αφιερώματα του κυπριακού Τύπου, μετά το θάνατό του, του αποδίδεται ο ρόλος τού κακού στο σίριαλ της κυπριακής ιστορίας. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν έκανε μόνος του. Όπως ισχύει σε κάθε αγώνα, χρειάζεται αντίπαλος. Ο Ντενκτάς έκανε στην κοινότητά του ό,τι ο Μακάριος στη δική του. Ένωση ο ένας, διχοτόμηση ο άλλος. ΕΟΚΑ ο Μακάριος, ΤΜΤ ο Ντενκτάς. Αγωνιστές οι μεν, τρομοκράτες οι δε, και αντιστρόφως.

Οι Συμφωνίες της Ζυρίχης του 1959 για την ανακήρυξη της κυπριακής ανεξαρτησίας κεφαλαιοποίησαν τις ισορροπίες της δεκαετίας του '50 προς όφελος του καλύτερου παίκτη. Των Ελληνοκυπρίων. Ο Ντενκτάς ξεκίνησε τον αγώνα του με τους Τουρκοκύπριους να είναι μειονότητα και τον τέλειωσε σε κοινότητα πολιτικά ισότιμη με την ελληνοκυπριακή και συνεταίρο στη δικοινοτική Κυπριακή Δημοκρατία.

Ο Μακάριος είχε υπόψη του κι ένα τρίτο ημίχρονο, με τον Ντενκτάς να είναι πρόθυμος να συνεχίσει το παιχνίδι. Σήμερα είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι ο Μακάριος υπέγραψε τη Ζυρίχη για να επιστρέψει στην Κύπρο Πρόεδρος και να την αναθεωρήσει, επαναφέροντας την ισορροπία τής προ ΕΟΚΑ εποχής: πλειονότητα - μειονότητα. Ο Ντενκτάς διείδε την ευκαιρία και αποφάσισε να παίξει για κάτι παραπάνω από αυτό που κέρδισε στη Ζυρίχη. Το 1963 ο Μακάριος πρότεινε 13 σημεία τροποποίησης του Συντάγματος για να γίνει πιο λειτουργικό. Οι προθέσεις ήταν άλλες. Όταν το καθεστώς της Ζυρίχης κατέρρευσε, όλοι ήταν έτοιμοι για νέα σύγκρουση.

Αντίδραση στην ηγεμονία

Ο Ντενκτάς κατάγεται από το αμιγές τουρκικό χωριό Άγιος Επιφάνιος, κοντά στη Φλάσου, στο οποίο σήμερα δεν υπάρχει πέτρα πάνω σε πέτρα. Το χωριό του ήταν κάποτε χριστιανικό και θα μπορούσε κάλλιστα ο Ντενκτάς να ήταν χριστιανός, όπως και ο καθένας από εμάς μουσουλμάνος, αν οι πρόγονοί μας εξισλαμίζονταν.

Βέβαια, δεν έχει σημασία τι καταγράφει το DNA του καθενός, αλλά το τι νιώθει. Οι Ελληνοκύπριοι αυτοπροσδιορίζονται Έλληνες και οι Τουρκοκύπριοι (όχι πολύ έντονα) Τούρκοι. Στο βάθος, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, αν και οι Ελληνοκύπριοι είναι περισσότερο συναισθηματικοί και γενικώς πιο θρήσκοι, σε αντίθεση με τους Τουρκοκύπριους που είναι μάλλον άθεοι. Το πλεονέκτημα των Ελληνοκυπρίων είναι η εργατικότητα και η δημιουργικότητά τους. Αυτό τους κάνει να αισθάνονται κοινωνικά ανώτεροι από τους Τουρκοκύπριους.

Ο Ντενκτάς αρνιόταν να συμβιβαστεί με την ελληνική ηγεμονία και προσπάθησε με πάθος να την υπερφαλαγγίσει, εντάσσοντας την Κύπρο στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο, διά της σύνδεσης με την Τουρκία. Έτσι, οι Τουρκοκύπριοι, που ήταν μειονότητα στην Κύπρο, έγιναν η πλειονότητα στην ευρύτερη περιοχή.

Ο Ντενκτάς απέρριψε την κοινή καταγωγή. Όπως είπε κάποτε, το μόνο κυπριακό είδος που υπάρχει στο νησί είναι ο τοπικός γάιδαρος. Ο διαχωρισμός του ελληνικού από τον τουρκικό πληθυσμό ήταν όραμα ζωής του Ντενκτάς, και πρακτικά το έχει καταφέρει. Σε αυτή την πολύχρονη συγκρουσιακή διαδικασία, ο πιο σταθερός του σύμμαχος ήταν το τουρκικό βαθύ κράτος. Όμως, τίποτε δεν τον βοήθησε περισσότερο από τον άλλο του εαυτό: ο ελληνοκυπριακός εθνικισμός. Η ηγεσία των Ελληνοκυπρίων, η Εκκλησία, τα ΜΜΕ, το εκπαιδευτικό σύστημα τροφοδοτούσαν αδιάλειπτα τον ιδεολογικό του αγώνα. Η πρώτη ύλη δεν του έλειψε ποτέ.

Ο Ντενκτάς μιλούσε και διάβαζε ελληνικά μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Κάθε πρωί μελετούσε τον κυπριακό Τύπο και γνώριζε τον αντίπαλό του απ' έξω κι ανακατωτά. Αντιθέτως, οι Ελληνοκύπριοι ανταγωνιστές του είχαν άγνοια της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Λόγω ημιμάθειας, υποτίμησαν εγκληματικά και τον παράγοντα Τουρκία.

Στην εξορία

 Ένας από τους βασικούς μύθους της ελληνοκυπριακής ημιμάθειας ο οποίος την εμπόδιζε να αναλύσει με κάποιον ορθολογισμό την τουρκική πολιτική είναι η μονολιθικότητα και η σταθερότητας της τουρκικής πολιτικής στο Κυπριακό. Η αντίληψη που εξακολουθεί να επικρατεί είναι πως στην Τουρκία υπάρχει ένα σοφό σύστημα σχεδιασμού πολιτικής, η οποία ακολουθείται από όλους με θρησκευτική ευλάβεια. Όλες οι διακυμάνσεις και οι εναλλαγές της τουρκικής πολιτικής δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο παρά επικοινωνιακά τερτίπια για σκοπούς παραπλάνησης του κόσμου.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ντενκτάς δεν ήταν σε όλη του τη διαδρομή ο εκλεκτός του τουρκικού κράτους. Έγινε στην πορεία, κι αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στον ελληνοκυπριακό εθνικισμό. Στα πρώτα του στάδια, τη δεκαετία του '50, ήταν συνδεδεμένος με το καθεστώς του Μεντερές και ίδρυσε με τη συνδρομή του την ΤΜΤ. Η ανεξαρτησία της Κύπρου το 1960 συνέπεσε με πραξικόπημα που έγινε στην Τουρκία. Ο πρωθυπουργός Μεντερές συνελήφθη, καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε. Ο Ντενκτάς βρέθηκε στο περιθώριο και η κυβέρνηση Ινονού, που ήθελε εφαρμογή των συμφωνιών της Ζυρίχης στην Κύπρο, προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να αφοπλίσει την ΤΜΤ.

Μετά τα γεγονότα του 1963, η τουρκική κυβέρνηση υποχρέωσε τον Ντενκτάς σε αυτοεξορία στην Τουρκία. Στην Κύπρο, το 1964 ήταν ένας χρόνος μεστός από δραματικά γεγονότα. Ο Γρίβας επέστρεψε ξανά στην Κύπρο. Μια ελληνική μεραρχία αποβιβάστηκε στο νησί για να ελέγξει τα ανοίγματα του Μακαρίου προς τη Μόσχα, ενώ η Τουρκία έκανε τα στραβά μάτια.

Τον Αύγουστο του 1964, ύστερα από επιχείρηση του Στρατηγού Γρίβα στη Μανσούρα, η τουρκική αεροπορία βομβάρδισε την Κύπρο. Μεταξύ των θυμάτων υπήρξε και άμαχος πληθυσμός. Ο τουρκοκυπριακός πληθυσμός κλείστηκε σε θύλακες. Τρεις εκατοντάδες Τουρκοκύπριοι εξαφανίστηκαν. Πολλοί βρέθηκαν πρόσφατα σε πηγάδια. Οι ιστορίες τρόμου και η επιρροή από την ΤΜΤ έσπρωξαν τον πληθυσμό που μιλούσε σχεδόν όλος ελληνικά (πολλοί μόνο ελληνικά) στις αγκάλες της Τουρκίας. Ο πληθυσμός χωρίστηκε πλέον σε Έλληνες και Τούρκους, σε καλούς και κακούς, σε αγωνιστές και τρομοκράτες.

Θριαμβευτική επιστροφή

Ύστερα από τρία χρόνια εξορίας στην Τουρκία, ο Ντενκτάς αποπειράθηκε το 1967, με τη βοήθεια του στρατού, να επιστρέψει με παράνομο τρόπο στην Κύπρο. Συνελήφθη, κρατήθηκε στο παλιό τρελάδικο, εκεί που προορίζεται να γίνει η επένδυση του Κατάρ, και ακολούθως -αν και Κύπριος πολίτης- απελάθηκε στην Τουρκία. Στη συνείδηση των Τουρκοκυπρίων ήταν ήδη ένας ήρωας.

Ένας νέος πολεμικός κύκλος, τον Νοέμβριο του 1967, στο χωριό Κοφίνου, ανακάτεψε ξανά την τράπουλα στο Κυπριακό. Η ελληνική μεραρχία εκδιώχθηκε από την Κύπρο και ο Ντενκτάς επέστρεψε διά της κανονικής οδού. Στην πλατεία Ινονού, κατά την υποδοχή του, έγινε η μεγαλύτερη συνάθροιση στην ιστορία της τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Από το 1968 άρχισε να συνομιλεί με τον Κληρίδη για τη λύση του Κυπριακού στη βάση των συμφωνιών της Ζυρίχης. Στο παρασκήνιο δινόταν μια μεγάλη μάχη επικράτησης. Ο Μακάριος επένδυσε στην απομόνωση στην οποία είχαν περιέλθει οι Τουρκοκύπριοι και περίμενε το χρόνο να δώσει τις δικές του λύσεις. Το κράτος ήταν από το 1963 ελληνικό και από το Σύνταγμα διαγράφηκαν τα δικοινοτικά στοιχεία. Το στοίχημα ήταν να αντέξει στο χρόνο, μέχρι να αποδεχτεί η άλλη πλευρά μειονοτικό καθεστώς.

Η τουρκική πλευρά είδε τον κίνδυνο και έκανε έναν μεγάλο συμβιβασμό. Αποδέχτηκε και τα 13 σημεία του Μακαρίου για την αλλαγή του Συντάγματος, με μόνο αντάλλαγμα τη διάσωση της δικοινοτικότητας του κράτους στο Σύνταγμα. Ο Κληρίδης ήθελε να συμφωνήσει, όμως ο Μακάριος επέμεινε σε συμφωνίες χωρίς χρονοδιαγράμματα. Δεν έκανε το συμβιβασμό όταν ήταν ο ισχυρός, και πίστευε ότι ο χρόνος θα ήταν πάντα με το μέρος του.

Το 1973, ο Ντενκτάς από συνομιλητής έγινε ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων. Παράλληλα με τις προεδρικές εκλογές των Ελληνοκυπρίων, οι Τουρκοκύπριοι προκήρυξαν εκλογές για αντιπρόεδρο. Η Τουρκία υπέδειξε στον αντιπρόεδρο Κιουτσιούκ να πάει στη σύνταξη και ο Ντενκτάς εξελέγη χωρίς αντίπαλο αντιπρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, δυνάμει του Συντάγματος του 1960. Ο Μακάριος δεν τον αναγνώριζε ως αντιπρόεδρο, διότι διέγραψε από το Σύνταγμα τα άρθρα που αναφέρονταν στην εκλογή του αντιπροέδρου. Ο κυπριακός Τύπος τον ονόμαζε λεγόμενο αντιπρόεδρο.

Το σοκ του Ιούλη

Η 15η Ιουλίου 1974, με το πραξικόπημα του Ιωαννίδη, έφερε τα πάνω-κάτω. Η 20ή Ιουλίου 1974 ήταν η μεγαλύτερη μέρα της ζωής του Ντενκτάς. Ο τουρκικός στρατός έβαλε πόδι στην Κύπρο, εκδίωξε με τη βία τον ελληνικό πληθυσμό και εκβίασε τη μεταφορά των Τουρκοκυπρίων από το νότο στο βορρά. Χιλιάδες οι νεκροί, κοινωνίες ολόκληρες αποσυντέθηκαν και σκορπίστηκαν σε όλο το ελεύθερο νησί. Στις στάχτες αυτής της μεγάλης τραγωδίας έχτισε ο Ντενκτάς την αυτοκρατορία του.

Το τουρκικό κράτος στην Κύπρο, με ή χωρίς εισαγωγικά και με άπειρα "ψευδό-", έγινε μια ντε φάκτο τραγική πραγματικότητα. Ο Μακάριος, εξόριστος ο ίδιος στο Λονδίνο, πρότεινε άμεση επιστροφή στη Ζυρίχη, όμως ο Ντενκτάς πήρε τη ρεβάνς απαντώντας ότι ήταν πια ανεφάρμοστη. Ήταν η δική του η σειρά να παίξει το παιχνίδι με το χρόνο. Το όραμα του Ντενκτάς από το 1974 μέχρι το θάνατό του ήταν η διεθνής αναγνώριση του "κράτους".

Οι Ελληνοκύπριοι εθνικιστές αναφέρονται στον Ντενκτάς σαν τον καλύτερο πολιτικό της Κύπρου. Τον θαυμάζουν διότι πέτυχε τον "απόλυτο στόχο" του, σε αντίθεση με την απόλυτη ήττα των Ελληνοκυπρίων πολιτικών. Στο βάθος, του χρωστούν και κάποια ευγνωμοσύνη, που αποδίδεται με ευστοχία μέσα από τις αφελείς δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, ο οποίος ευχήθηκε δημόσια να έχει ο Θεός καλά τον Ντενκτάς, επειδή συνέβαλε στην εθνική καθαρότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας στην επικράτεια που παρέμεινε υπό τον έλεγχό της.

Ο Ντενκτάς έκανε το ίδιο λάθος όπως και ο Μακάριος το 1973, όταν σε συνεργασία με το στρατό αρνήθηκε το συμβιβασμό όταν ήταν ισχυρός.

Το 1975 ο Κίσινγκερ επισκέφθηκε την Τουρκία για να πείσει την ηγεσία της χώρας να αποδεχτεί γρήγορη λύση διζωνικής ομοσπονδίας, έναντι επιστροφής εδαφών (πρότεινε Αμμόχωστο, Μόρφου και τα χωριά νότια του δρόμου Λευκωσίας - Αμμοχώστου), αλλά δεν έβρισκε ανταπόκριση. Τους είπε ότι δεν ήξεραν να αξιοποιήσουν τη στρατιωτική νίκη τους.

Με τη διζωνική ομοσπονδία, τους είπε, θα εξασφάλιζαν ό,τι ζητούσαν τόσα χρόνια στο Κυπριακό. Το ζήτημα δεν ήταν τα ποσοστά των εδαφών, αλλά η νομιμοποίηση της νέας πραγματικότητας. Ακόμη, προέβλεψε πως, αν άφηναν την κατάσταση να παλιώσει και ερχόταν η ώρα που θα ήθελαν να λύσουν το πρόβλημα, δεν θα μπορούσαν να το πράξουν.

Στάτους κβο

Το στάτους κβο υπήρξε το νέο στοιχείο σύγκλισης μεταξύ των εθνικιστών στην Κύπρο. Οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες θα συνέχιζαν τον ασυμβίβαστο αγώνα τους και ο Ντενκτάς θα απολάμβανε τα αγαθά της "ανεξαρτησίας" και θα έπαιρνε τη θέση που του άξιζε στην ηγετική ομάδα τού τουρκικού βαθέως κράτους.

Ο Ντενκτάς έγινε ο ήρωας της τουρκικής πολιτικής, όπως ήταν ο Μακάριος για την Ελλάδα τις δεκαετίες του '50 και του '60. Κάθε κράτος και κάθε κοινωνία έχει ανάγκη από νίκες και ήρωες. Η Κύπρος ήταν το καμάρι του τουρκικού στρατού και του κατεστημένου του υπουργείου Εξωτερικών. Η μικρή Κύπρος ήταν ο "μεγάλος κίνδυνος" της Τουρκίας και ο στρατός ήταν "ο απελευθερωτής των Τουρκοκυπρίων και εγγυητής της ασφάλειας της χώρας". Η κυπριακή εμπειρία ήταν το διαβατήριο του τουρκικού στρατού για να επιβάλει την επικυριαρχία του στο εσωτερικό της χώρας. Αυτό σήμαινε επιρροή, εξουσία και τεράστια κονδύλια για αμυντικές δαπάνες. Την αυθαίρετη και ανεξέλεγκτη εξουσία του τη βίωσαν οι Κούρδοι, τα συνδικάτα, τα προοδευτικά ρεύματα στη χώρα και το ίδιο το πολιτικό σύστημα, το οποίο βίωσε τρία πραξικοπήματα.

Για τρεις σχεδόν δεκαετίες, ο ελληνοτουρκικός ψυχρός πόλεμος στοίχισε στις οικονομίες των δύο χωρών δισεκατομμύρια δολάρια σε εξοπλισμούς. Η Τουρκία χρεοκόπησε δύο φορές και σήμερα χρεοκοπεί η Ελλάδα, με ένα μεγάλο μέρος του χρέους να προέρχεται από τις αμυντικές δαπάνες και από τη διαφθορά που δημιουργήθηκε με τη συγκάλυψη της αντιμετώπισης των εθνικών κινδύνων.

Αν το Κυπριακό έπαιρνε θετική τροπή τη δεκαετία του '60, άλλη θα ήταν η μοίρα της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου. Αυτό το απόστημα έσπασε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με την εξέγερση των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι, ύστερα από τρεις δεκαετίες ψευδαισθήσεων, διαπίστωσαν ότι δεν είχαν μέλλον σ' ένα ψευδοκράτος στη σκιά της Τουρκίας, αλλά ως συμμέτοχοι σ' ένα αληθινό ευρωπαϊκό κράτος.

Ο Ντενκτάς άκουγε από το γραφείου του το βουητό των διαδηλωτών που ζητούσε λύση και ένταξη στην ΕΕ και έβλεπε το όραμα του να κλονίζεται συθέμελα. Το βαθύ κράτος αμφισβητήθηκε και στην Τουρκία.

Δεν ήταν οι δημοκρατικές πεποιθήσεις του Ερντογάν που έφεραν τη μεταπολίτευση στην Τουρκία και τον αποκεφαλισμό του παρακράτους, αλλά οι ανάγκες της εποχής, τις οποίες ο Ερντογάν διείδε και αξιοποίησε.

Η διάσωση του 2004

Η ελληνοκυπριακή ηγεσία των ημερών εξακολουθούσε να κάνει στατική ανάλυση των γεγονότων, ερμηνεύοντας με απόλυτη βεβαιότητα τη σύγκρουση Ερντογάν - Ντενκτάς σαν επικοινωνιακό τέχνασμα. Στην πραγματικότητα, φοβήθηκαν τις εξελίξεις και προτίμησαν την ασφάλεια του στάτους κβο. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος με τη στήριξη του Δημήτρη Χριστόφια, αντί να ρίξουν το τείχος και να κερδίσουν τον κόσμο, αντιστάθηκαν με σθένος στην κατάρρευσή του. Ο Ντενκτάς, άριστος γνώστης της κυπριακής πραγματικότητας, όταν όλοι οι υπόλοιποι ζούσαν την ψευδαίσθηση της συμφιλίωσης και της επανασύνδεσης του κυπριακού λαού, πρόβλεψε ότι "αυτός ο μήνας του μέλιτος δεν θα διαρκούσε για πολύ".

Η πιο κρίσιμη καμπή στην ιστορική διαδρομή του Ραούφ Ντενκτάς ήταν το 2004. Για πρώτη φορά ο Ντενκτάς και οι στρατηγοί δεν μπόρεσαν να επιβάλουν την πολιτική τους στην τουρκική κυβέρνηση, όμως οι Παπαδόπουλος - Χριστόφιας μιλούσαν για επικοινωνιακά τερτίπια. Χωρίς να το πάρουν καν είδηση ότι κάτι άλλαζε στην Τουρκία, ο Παπαδόπουλος με τον Χριστόφια επένδυσαν στην ασφάλεια της αρνητικότητας του Ντενκτάς. Δήλωναν εκ του ασφαλούς αποφασισμένοι για λύση του Κυπριακού με βάση το σχέδιο Ανάν και μάλιστα πριν την ένταξη στην ΕΕ.

Όταν οι εξελίξεις τους διέψευσαν, βρίσκονταν ήδη εγκλωβισμένοι στο Μπούργκενστοκ, ενώ ο Ντενκτάς αρνήθηκε να παραστεί για να μην συγκρουστεί με την Τουρκία. Ο πανικός έφερε ξανά συσπείρωση των εθνικιστών. Ο Παπαδόπουλος, αντί να κάνει συνομιλίες για λύση, όπως είχε δεσμευτεί γραπτώς, συζητούσε παρασκηνιακά με τον Σερντάρ Ντενκτάς για να μπλοκάρουν μαζί τις εξελίξεις.

Τελικά, βρήκε διέξοδο στις φοβίες του κόσμου και με τη στήριξη του Χριστόφια διέσωσαν το στάτους κβο. Ο Ντενκτάς -πάντα ειλικρινής στις δηλώσεις του- εξέφρασε το θαυμασμό του προς τον Παπαδόπουλο: "Κατέδειξε ότι είναι "πολιτικός ανήρ". Είπε "όχι" για να υπεραμυνθεί του κυπριακού κράτους και πολέμησε -όπως πολεμά και τώρα- σαν λιοντάρι", ενώ δεν παρέλειψε να τον ευχαριστήσει δημόσια: "Ο Παπαδόπουλος μας έσωσε, τον ευχαριστώ".

Εθνικός ήρωας;

Στην κηδεία του Ντενκτάς, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ είπε ότι ο Ντενκτάς "ήταν από τους πραγματικούς ήρωες που έβγαλε το έθνος μας".

Ο θανών δεδικαίωται; Στους επικήδειους ναι, στην ιστορία όχι πάντα. Σε κράτη σαν τα δικά μας υπερτερούν οι ήρωες που προκάλεσαν εθνικές καταστροφές και οι αγωνιστές θεωρούνται προδότες.

Τι κέρδισε η Τουρκία από την πολιτική Ντενκτάς; Τίποτα. Έχασε πολύ περισσότερα από την κατάκτηση του ενός τρίτου της Κύπρου. Ούτε τη στρατηγική αξία έχει η Κύπρος που της αποδίδεται, ούτε χερσαίο χώρο που να προσθέτει στο οικονομικό δυναμικό της χώρας, ούτε αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ έγινε ποτέ (όπως μας παραμύθιαζαν για δεκαετίες), ούτε πρόσθετε οτιδήποτε στη στρατηγική της αξία στην περιοχή. Η Κύπρος είναι το πετραδάκι στο παπούτσι ενός γίγαντα που τον ταλαιπωρεί, όμως δεν μπορεί να το βγάλει και να το πετάξει διότι αδυνατεί να καταργήσει τον εθνικό του μύθο. Και η απειλή της διχοτόμησης για έναν συμβιβασμό που θα διέσωζε την τουρκική περηφάνια δεν θεωρείται πια κίνδυνος από τους Ελληνοκύπριους, αλλά ασφάλεια. Αυτό που οι Ελληνοκύπριοι εθνικιστές θεωρούν απόλυτη επιτυχία του Ντενκτάς, όταν ξύσεις λίγο την επιφάνειά του, θα προβάλει ως η απόλυτη αποτυχία του. Και η δική τους.

Μακάριος Δρουσιώτης

Πολίτης

22/01/2012