Κατσαντώνη οικογένεια
Έτσι επλάστηκεν το ζυν
ΕΤΣΙ ΕΠΛΑΣΤΗΚΕΝ ΤΟ ΖΥΝ
Τήν ἐποχήν πού μουν τζ'ἐγιώ ἕναν πουλλίν τιτσίριν,
πού 'ταν ἡ φτώσ'εια ἔσσω μου καπάλιν φουλιεμένη,
τζ' ἔμ' μ ' ἄφηννεν νά δῶ τό φῶς, μιᾶς σταλαμῆς χαΐριν,
μαγκόνας ἔμ' μοῦ κόντευκεν, μέ συγγενεῖς μέ ξένοι.
Κόμα τζ' ἡ καλοπέραση νεκάτσ'ιαν με τζ'αί τζ'είνη.
δίπλα της ἀντάν νά ' ρεσσα, ἐδίκλαν που τήν ἄλλην.
Κύριε ' λέησον, ὀλάν, γινάτιν, κακοσύνην,
νά της γελῶ, νά σ'αιρετῶ τζ' ὑπόψιν ἔμ' μέ βάλλει.
Μιάν νύχταν ὅμως ἄλλαξεν τό πράμαν πού τήν ρίζαν,
πού γέμωσεν ή πούγγα μου στόν νύπνομ' μου ριάλια.
Τζ'ιαμαί πού τά μαράζ'ια μου τά σωθικά μου σσ'ίζαν,
ἄξυππα πκιάννω τήν χαράν σ'ερκές σ'ερκές τζ' ἀγκάλια.
Τζ' έφτύς νά δεῖτε συγγενεῖς τζ'αί φίλοι πού φανῆκαν,
ἐνῶσαν ψόφκιον φαίνεται, π' ἀκούσαν τά μαντάτα
ἐγίνηκεν ὁ Ἀντωνῆς τζ' «ἀπού νεκρός ἐνίκαν»
τζ' ἀντίς πού 'τουν κκιλίντζ'ιρος, τιμές τζ'αί κυριάτα.
Οὕλα πού τσίλλησα κουμπίν - ἄλλωσπως ἤτουν πέρσυ
-ξήχασ' τά βάσανά σου πκιόν τζ' ἐπέρασεν ἡ κόρτα.
Δέρνω τόν νοῦμ' μου, σκέφτουμαι, γιατί, λαλῶ, νά'ν' ἔτσι
τζ'αί μ' ἕναν νέψιμον τωρά ν' ἀννοίει κάχα πόρτα;
Ἔτσι ἐπλάστηκεν τό ζύν, νά' ν' ξώβαρον, νά γέρνει,
σ' ἄλλους μιά δάφνη ἡ ζωή, γι’ ἄλλους μυρίζει κρίνος,
νάν' ή καρκιά κάχα φτωχοῦ πλασμένη νά σσωπίννει,
κόμα τζ' ὁ νήλιος πόν' τό φῶς, νά' ν' σκοτεινός τζ'αί τζ'εῖνος.
Αντώνης Ν. Κατσαντώνης