Καρνέρας Κυριάκος

ΩΣ ΠΟΥ ΝΑ ΠΠΕΣΟΥΝ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

Στά χρόνια ποὒμουν μισταρκός τζ' έγιώ τζ'αί τά παιδκιά μου

τζ' ἐβοῦραν τζ' ἡ γεναίκα μου στοῦ καθα'νοῦ τήμ πόρταν

τζ' ἔν ἐθωρούσαμεν τ' ὀμπρός, τζ' ἔκρουζεν ἡ καρκιά μου

τζ' ἐστέκουμουν τζ' ἐτίμαζα τήμ μαύρημ μου τήσ σόρταν,

ἢμουν καλός, τζ'ι ἐθέλαμ με τζ' οἱ ξένοι τζ' οἱ δικοί μου

τζ'αί θέμις ἢμουγ Γρισκιανός τζ'αί πατριώτης ἢμουν.

Τωρά γιατ' ἐβαρέθηκα τήμ μισταρκάν τήμ μαύρην

τζ'αί θέλω νά ποτσιλληθῶ γιατ' εἶμαι τσιλλημένος

πού κάτω πού τά βάσανα, πού κάτω πού τά κάγρη,

νά βρῶ τζ' ἐγιώ ἀναπαμόν, ὁ μαῦρος τζ' ὁ καμένος,

εἶμ' ἄθεος, εἶμ' ἄπιστος, χαμένος, κολασμένος

ἐγένηκα για 'λλόου τους, τζι' εἶμαι 'πό οὗλλα ξένος.

Μ' ἂς ποῦσιν ὅ,τι θέλουσιν τζ' ἂς ποῦν ὅσα ξορτώσουν

ἐμεῖς ὀμπρός στήσ στράταμ μας τζ' ὅ,τι μας γράφ' ἡ μοῖρα

ὥσπου νά ππέσουν τά βουνά, οἱ τόποι νά γισιώσουν,

στραβοί, κουτσοί νά παρπατοῦν μέ δίχα κουμπιστήραν

τζ'αί τότε ν' νά πολοηθῶ, νά πῶ τζ'αί ν' ἀρκινήσω

τζ' ὅσα μοῦ εἴπασιδ διπλά νά τούς τά στρέψω πίσω.

Κ.Θ. Καρνέρας

Νερά τοῦ Μάρτη