Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

ΚΥΠΡΟΣ ΔΟΥΛΗ

ποίημα ἐπικόν εἰς ἂσματα πέντε

(αποσπάσματα)

 

Χαῖρε τῆς Κύπριδος σύ, ἡ φυτάλμιος χθών καί τό λέκτρον,

Χώρα τό πάλαι τοῦ κάλλους, χαρίτων τό κέντρον καί θέλκτρον˙

Εἰδ' ὁ γλυκύς οὐρανός σου κι ευώδης καί δόξαν καί κλέος,

Πλήν καί σκηνάς μαρτυρίου φρικώδεις μέ ἂλγος καί δέος.

Δρᾶμά σου ἕν, ὦ Πατρίς μου ὦ Κύπρος, ἐκ τόσων δραμάτων

Ψάλλω ποθῶν˙ καί σύ, Μοῦσα, μέ πῦρ ἐκ τῶν θείων βλεμμάτων,

Σύ, τῆς ἐμῆς διανοίας τά σκότη σελάγισον μόνη˙

Κι ἔμπνευσόν με δυσηχεῖς νά μή πλήξουν τήν λύραν μου τόνοι.

 

Λέγε σύ πῶς ἐκ τοῦ χάους δέ ὅπερ καλεῖται Μεσαίων

Τῶν Ναϊτῶν ἀνεπήδησεν αἴφνης τό Τάγμα ἀκμαῖον

Π ῶς νά λυτρώσῃ  ὁρμᾶ τῶν Ἀράβων τόν Τάφον Κυρίου˙

Π ῶς οἱ ἱππόται κατόπιν πολέμου δεινοῦ, ὀλεθρίου.

Καί ἀφοῦ  ἔδρεψαν δάφνας καί δόξης μεγάλης κι ἀνδρείας

Ἦλθον εἰς Κύπρον, τοῦ τέως, Ριχάρδου, Κυρίου Ἀγγλίας

Δούλην τήν Νῆσον πωλήσαντος τότε ἀστόργως δεσμίαν

Μόνον πωλοῦνται λαοί χωρίς ἐλευθερίαν πατρίαν.

Δέν οἰκεῖ αὕτη ἐν μέσῳ λαῶν ἀσεβῶν ἀνηθίκων

Μήτε ἐν μέσῳ  ὑλώδους λατρείας, ναῶν ἤ καί οἴκων

Μέρος τῆς θείας οὐσίας πλήν ἔχει τεμένη τά βάθη

Τῆς ἐναρέτου καρδίας κι οὐχί τά ὑλώδη μας πάθη.

 

[...]

 

Ἐν Λεμησσῷ τήν μνηστήν νυμφευθείς Βερεγγέρην Ναβάρρας

Ἢδ' ὁ Ριχάρδος φρουρόν εἰς τήν Νῆσον ἀφίνει κι ἀπάρας

Πλέει εἰς Πτολεμαΐδα καθ' ἦς ἐπολέμουν Ναΐται

Καί Σταυροφόροι πολλοί ὡς ἡ Μοῦσα Κλειώ διηγεῖται

Ὅμως συνήθης δέν ἦτο ἐχθρός ὁ δεινός Σαλαδίνος,

Ὥσπερ ὁ φαῦλος κι αἰσχρός θηλυδρίας τῆς Κύπρου ἐκεῖνος.

Ἦτο δεινός ὁ  ἀγών ὁ πρός Τούρκους ἐκείνων τῶν χρόνων

Οὔτ' ἐμφερής πρός ἀγῶνας λαῶν ὁμοδόξων κἄν μόνον.

Καί μετ' ἀγῶνας δεινούς ἡττηθέντες οἱ γαῦροι ἱππόται

Πρός Σαλαδῖνον συνθήκας συνῆψαν ἐάσαντες τότε

Τάφον τόν Ἅγιον πλήν οἱ Ναΐται ὡς πλούσιοι ὄντες

Ἦλθον εἰς Κύπρον παρά τοῦ Ριχάρδου ἀργύρῳ λαβόντες.

 

Πάνοπλοι τότε ἱππόται πολλοί πλημμυροῦσι τήν Νῆσον

Κι ὠθεῖ  ὁ πούς των ὀξύν πτερνιστῆρα τά στέρνα της πλήσσων.

Ἔπραξαν τόσα κακά καί σκληρότητας τόσας συγχρόνως,

Ὥστε ἀδύνατον κἄν νά γνωρίσῃ  ὁ κάλαμος μόνος.

Πόσας συλήσεις ναῶν, ἁρπαγάς καί κτημάτων δημεύσεις!

Πόσας σφαγάς ἀπηνεῖς κι ἀναιδεῖς τοῦ δικαίου νοθεύσεις!

 

[...]

 

1895

Ιωάννης Καραγεωργιάδης