Ταλιάνος Κώστας
Ποδοσφαιριστής και προπονητής. Διετέλεσε επί εικοσαετία ποδοσφαιριστής της Α΄ ομάδας (38-57) του ΑΠΟΕΛ όπως επίσης και προπονητής της ομάδας σε δύο διαφορετικές περιόδους 1956-58 και 1964-65 χρονιά κατά την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα. Διετέλεσε επίσης προπονητής στην Εθνική Κύπρου το 1976 και από το 1978-82.
Γεννήθηκε το 1920 και πέθανε στις 2 Μαϊου 2011.
Πατέρας του ήταν ο Γιάγκος Ταλιάνος, πανελληνιονίκης στον στίβο. Αδερφός του ήταν ο Γλαύκος Ταλιάνος, επίσης πανελληνιονίκης στον στίβο. Εντάχθηκε στον ΑΠΟΕΛ το 1933, συμμετέχοντας στη τρίτη και μετέπειτα στη δεύτερη ομάδα έως τα μέσα της δεκαετίας του '40. Ακολούθως εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα, έως το 1956 που ολοκλήρωσε την καριέρα του. Με τον ΑΠΟΕΛ κατέκτησε 4 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα.
Μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής του καριέρας συνέχισε ως προπονητής για 35 περίπου χρόνια σε διάφορες ομάδες όπως ο ΑΠΟΕΛ, ο Πεζοπορικός, ο ΑΣΙΛ, ο Διγενής κ.ά.Επιπλέον, διετέλεσε προπονητής της Εθνικής Κύπρου το 1976 και την περίοδο 1978-1982.
Ως προπονητής του ΑΠΟΕΛ κατέκτησε το πρωτάθλημα την περίοδο 1964-65.
Ως προπονητής του Διγενή Ακρίτα Μόρφου (1970-1974) οδήγησε την ομάδα αρχικά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας 1969-1970 και στην πρώτη συμμετοχή της ομάδας στην Α΄ κατηγορία. Στην πρώτη παρουσία της ομάδα στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας την οδηγεί στην κατάκτηση της δεύτερης θέσης και στην εξασφάλιση συμμετοχής στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1971-72. Ο Διγενής έγινε η πρώτη κυπριακή ομάδα που συμμετείχε σε αυτή τη διοργάνωση.
Ο ίδιος αφηγείται...
Στο ΑΠΟΕΛ μπήκα από τον καιρό που ήμουν 16 χρονών. Έπαιζα με τα τσικό στο γήπεδο μέσα στην τάφρο και ήρθε ο Κιούνσλερ (ο τότε προπονητής του ΑΠΟΕΛ), ήταν το 1933, στάθηκε στο τείχος πάνω από την τάφρο και μας έβλεπε κάτω. Όταν τελειώσαμε ήρθε κάτω και μας είπε, εσύ,εσύ και εσύ να έρθετε αύριο στο γήπεδο...Ξεκίνησα από την 3η ομάδα μετά προωθήθηκα στη 2η και μετά στη 1η.”
“Κάθε μέρα ήμουν στο ΓΣΠ, κάθε μέρα ήμουν στην προπόνηση, κάθε μέρα δούλευα. Το πρωί στο μαγαζί και κάθε απόγευμα στην προπόνηση....υπήρχε μια αγάπη μεταξύ των ποδοσφαιριστών, αγάπη μεταξύ προπονητή και ποδοσφαιριστών που μας έκανε να δουλεύουμε ακόμα πιο σκληρά .”
“Κανένας άλλος δεν δούλεψε στο ΑΠΟΕΛ όπως τον Κιούνσλερ. Μας έκανε ατομική προπόνηση, μας έπαιρνε έναν-έναν προσωπικά, μας έστηνε και μας έριχνε τη μπάλα για να μας μάθει το control της μπάλας. Αυτό προσπάθησα να κάνω και εγώ αργότερα ως προπονητής στον Αρχάγγελο. Ο Κιούνσλερ ήταν ένας προπονητής που δούλευε σκληρά αλλά ήταν και πολύ αυστηρός. Μια φορά που έλειπε κάποιος ποδοσφαιριστής στην προπόνηση μπήκε ο Κιούνσλερ στη θέση του και έπαιζε μαζί μας, είπε να κάνουμε ανοίγματα έξω δεξιά και εγώ σε κάποια φάση δεν έκανα το άνοιγμα που ήθελε, σταμάτησε το παιγνίδι ήρθε πήδησε πάνω στους ώμους μου και με κτυπούσε, ήθελε να μάθουμε να παίζουμε σωστά.....κανένας άλλος προπονητής δεν έδωσε στους παίχτες αυτό που έδωσε ο Κιούνσλερ στο ΑΠΟΕΛ.”
“Στη Λεμεσό το 1956 παίζαμε με το ΑΜΟΛ και το λεωφορείο έμεινε έξω από το γήπεδο. Τελείωσε το παιγνίδι και χάσαμε 2-0, παίξαμε καλά αλλά χάσαμε. Δεν περίμενα τους ποδοσφαιριστές μου να έρθουν όπως πάντα, πήρα το σάκο μου πήγα και έκατσα μέσα στο λεωφορείο και έκλαιγα. Ξεκίνησαν οι ποδοσφαιριστές να φτάνουν στο λεωφορείο, δεν ήρθε ποδοσφαιριστής στο αυτοκίνητο που να μην κλαίει διότι χάσαμε 2-0, εικοσάρα δεν παίρναμε όταν νικούσαμε αλλά έκλαιγαν όλοι γιατί ήθελαν να νικήσουν για τη φανέλα, για να τιμήσουν τη φανέλα που φορούσαν” (Στο σημείο αυτό ο Κώστας Ταλιάνος σαν να βρισκόταν πίσω στο χρόνο σκύβει, φιλά με πάθος τη φανέλα του και συνεχίζει) “Παίξαμε ένα σημαντικό παιγνίδι με τη Τσετίν Καγιά στη Λευκωσία και το κερδίσαμε με 2-0, τα δύο τέρματα τα έβαλε ο Κώτσιος. Όταν τελείωσε το παιγνίδι ήρθε ο Κώτσιος και δύο τρεις άλλοι και μου ζήτησαν να βγούμε έξω να διασκεδάσουμε για τη νίκη. Το ζήτησα από τον ταμεία του ΑΠΟΕΛ, το μακαρίτη το Ρωσσίδη και δεν δέχθηκε να πληρώσει το ΑΠΟΕΛ για το τραπέζι. Τότε έβαλα £2 που είχα εγώ (ο μηνιαίως μισθός που είχα ως προπονητής του ΑΠΟΕΛ ήταν μόνο £16) μάζεψα και από τους άλλους ότι είχαν να δώσουν και πήγα στο Αντωνάκης Club. Βρίσκω τον κύριο Αντωνάκη και του λέω, κύριε Αντωνάκη έχω £6 και είμαστε 15 άτομα (μαζί με τις γυναίκες μας) η ομάδα μας κέρδισε τη Τσετίν Καγιά και θέλουμε να το γιορτάσουμε. Τότε ο κύριος Αντωνάκης μου λέει, Κώστα μου (δεν ξέρω που με ήξερε) να έρθετε να φάτε, να πιείτε ότι θέλετε και να διασκεδάσετε και τις £6 που έχεις να τις φυλάξεις και να τις δώσεις σε κανένα ποδοσφαιριστή σου όταν θα έχει ανάγκη (οι ποδοσφαιριστές τότε δεν πληρώνονταν). Αυτή η κίνηση από ένα ξένο άνθρωπο με συγκίνησε τόσο πολύ τότε που έκλαψα.”
Πηγή