Παυλίδου Παυλίνα
Γλύπτρια. Γεννήθηκε το 1924 στη Λεμεσό.
Σπούδασε γλυπτική στο Camberwell School of Art and Crafts στο Λονδίνο (1956-1959) και συνέχισε τις σπουδές της στη Ρώμη. Εκεί εργάστηκε για λίγο καιρό και παρουσίασε την πρώτη της ατομική έκθεση, το 1960. Την περίοδο 1961-1977 έζησε στο Παρίσι. Το 1967, παρουσίασε τη μοναδική ατομική της έκθεση στην Κύπρο, στο Χίλτον Λευκωσίας. Το 1979 μετακόμισε στο Μόντε Κάρλο του Μονακό όπου έζησε μέχρι τον θάνατό της, το 1990.
Κατά τη διάρκεια της ζωής της τιμήθηκε με διάφορα βραβεία γλυπτικής στη Γαλλία [1983: Πρώτο βραβείο στο Salon d’Avignon, 1983: Χρυσό μετάλλιο στο Salon de Chambéry, 1983: Ειδική Μνεία στο Salon d’Evian, 1983: Δίπλωμα “Hors concours” στο Salon d’Arles, 1983: Βραβείο “Hors concours” στο Salon της Aix-en-Provence, 1987: Βραβείο Γλυπτικής στο Salon d‘Art de Hodenc–l‘Évêque, Beauvais]. Εξέθεσε τη δουλειά της σε ατομικές και ομαδικές παρουσιάσεις, σε πολυάριθμες εκθέσεις στη Γαλλία και στο εξωτερικό, με κυριότερες από αυτές στις γκαλερί La Medusa, Ρώμη (1960 και 1980), Νέες Μορφές, Αθήνα (1960), International Galleries, Σικάγο (1964), Alwin Gallery, Λονδίνο (1966), Berthe Hess Corner Gallery, Λονδίνο (1984), Art et communication, Παρίσι (1987), Galérie 5.4, Παρίσι (1989).
Για πρώτη φορά στο φως η δουλειά της
Ερευνητική έκθεση για το σύνολο της δουλειάς της γλύπτριας έγινε στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Λευτέρη Οικονόμου στη Λευκωσία στις 20 Μαϊου 2020. Η έρευνα επεδίωξε αρχικά την ανίχνευση των γλυπτών της και ακολούθως μια σφαιρική παρουσίαση του έργου της, αφού εγχώρια ελάχιστες αναφορές υπάρχουν για την ίδια και το έργο της καθώς εγκαταστάθηκε και δραστηριοποιήθηκε στο εξωτερικό από νωρίς. Ως εκ τούτου, το σύνολο του έργου της ήταν αθέατο και άγνωστο στο κυπριακό κοινό.
Στην ερευνητική έκθεση παρουσιάστηκε επιλογή γλυπτών της, σχέδια, οπτικοακουστικό και αρχειακό υλικό που προέκυψε μετά από έρευνα σε κρατικά αρχεία στην Κύπρο και κυρίως από το πλούσιο αρχείο της οικογένειάς της στο εξωτερικό. Η Παυλίδου δημιούργησε κυρίως σε μπρούντζο χωρίς να λείπουν και άλλα υλικά. Αξιοσημείωτη είναι η απουσία θεματικής της δουλειάς της πέραν της ανθρώπινης φιγούρας, την οποία προσέγγισε με γεωμετρία και εξαιρετική ευαισθησία.