Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Με την κάθοδό του στην Αμόχωστο το 1961 μετά τις σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο κέρδισε την εμπιστοσύνη όχι μόνο των συμπολιτών του αλλά και των ασθενών που ερχόντουσαν από ολόκληρο το νησί.

 

Υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός και μεταξύ των Τούρκων συμπολιτών του. Συνάδελφοι του σήμερα θυμούνται ότι λεωφορεία γεμάτα ασθενείς κατέφθαναν καθημερινά ακόμη και από την μακρινή Πάφο στην κλινική Χατζηκακού στην Αμμόχωστο. Έξω δε από την κλινική του και στην γύρω περιοχή η εικόνα έμοιαζε με εμποροπανήγυρη, με μικροπωλητές να διαλαλούν τις πραμάτειες τους και οι ασθενείς να συναγελάζονται μεταξύ τους ώσπου να έρθει η σειρά τους να εξεταστούν.

 

Λέγεται ότι ο γιατρός Χατζηκακού μπορούσε να εξετάσει έως και 200 ασθενείς την ημέρα.

Κατά την τουρκική εισβολή το καλοκαίρι του 1974, μαζί με άλλους Αμμοχωστιανούς γιατρούς εργάστηκε ημερόνυχτα για να απαλύνει τον πόνο των τραυματιών.

 

Ο γιατρός Χατζηκακού εθελοντικά εντάχθηκε σε ιατρικές μονάδες και υπηρέτησε σε προκεχωρημένες στρατιωτικές θέσεις καθώς και στο πρόχειρο νοσοκομείο που στεγάστηκε στο ξενοδοχείο «Μάρκος» στην Αμμόχωστο και αργότερα στον καταυλισμό της Ορμήδειας μέσα σε αντίσκηνο. Με την λήξη των εχθροπραξιών εργάσθηκε ως στρατιωτικό γιατρός στην Εθνοφρουρά και βοήθησε στο Νοσοκομείο Λάρνακας.

 

Τελικά εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Λάρνακα και η κλινική του στεγάστηκε στο παλιό πατρικό σπίτι του Τάκη Λευκαρίτη, ο οποίος το παραχώρησε δωρεάν.

 

Οι ασθενείς συνέχισαν να κατακλύζουν και την νέα του κλινική και με την βοήθεια του ορθοπεδικού Σέργιου Κ Σεργίου συνέχισε με μεγαλύτερους ρυθμούς την προσφορά του και φυσικά χωρίς αμοιβή από τους πρόσφυγες συμπολίτες και συνεπαρχιώτες του και όχι μόνο.

 

Βρήκε χρόνο να εμπλακεί στην πολιτική και να εκλεγεί βουλευτής Αμμοχώστου για δύο περιόδους στις 16 Ιουλίου 1970 με την Προοδευτική Παράταξη και στις 4 Ιουνίου 1981 με το Δημοκρατικό Συναγερμό εξασφαλίζοντας τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων από όλους τους υποψηφίους.

Κάπνιζε από πολύ μικρή ηλικία και είχε σακχαρώδη διαβήτη. Αυτοί οι δύο παράγοντες πιθανόν να συνέβαλαν ώστε ακόμα νέος να αρχίσει να έχει προβλήματα με την καρδιά του.

 

Το 1969 σε ηλικία 45 ετών είχε το πρώτο έμφραγμα μυοκαρδίου. Νοσηλεύτηκε επανειλημμένα στα Νοσοκομεία Λάρνακας και Λευκωσίας με στηθαγχικά επεισόδια και κολπική μαρμαρυγή.

 

Δεν σταμάτησε ωστόσο να εργάζεται με τους ίδιους ρυθμούς αλλά και να καπνίζει. Δύο φορές έχασε τις αισθήσεις του μέσα στο χειρουργείο. Αρνήθηκε να μεταβεί στο εξωτερικό για αγγειογραφία και πιθανή εγχείρηση bypass των στεφανιαίων αρτηριών όταν του το υπεδείχθη από το Καρδιολογικό Κέντρο Λευκωσίας.

 

Άφησε την τελευταία του πνοή ενώ εξέταζε ασθενή του στις 3 το απόγευμα την 11η Ιουλίου 1982.

Τα δύο από τα τέσσερα παιδιά του ακολούθησαν τα βήματά του στην ιατρική με τον Περικλή στην ορθοπεδική και την Κλαίρη στην αναισθησιολογία.