Νικολαϊδης Άνδρος
Πρέσβης, μέλος της Διπλωματικής Υπηρεσίας της Δημοκρατίας από το 1965 μέχρι την αφυπηρέτηση του, το 1998.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1938 στη Γαλάτα. Σπούδασε στο Λονδίνο, στο School of Journalism, στην Ουάσιγκτον στο George Washington University, Washington DC, καθώς και στο University of Maryland, College Park. Πέθανε στις 5 Φεβρουαρίου 2021.
Ήταν από τα νεαρότερα στελέχη της ΕΟΚΑ στην περιοχή Σολέας και στη συνέχεια στη Λευκωσία. Μετά το τέλος του απελευθερωτικού αγώνα και την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας διορίστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών και από το 1964 μεταπήδησε στο Υπουργείο Εξωτερικών και στη Διπλωματική Υπηρεσία. Στη διάρκεια των Διακοινοτικών Ταραχών την περίοδο 1963-64 υπήρξε μέλος των ομάδων που συγκρότησε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης.
Πρέσβης
Κατά την υπηρεσία του στο υπουργείο Εξωτερικών, ο Άνδρος Νικολαΐδης διετέλεσε μεταξύ άλλων Ύπατος Αρμοστής της Κύπρου στο Νέο Δελχί (1979-1983), Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Κύπρου στο Γραφείο του ΟΗΕ στη Γενεύη (1983-1987) και στη συνέχεια Πρέσβης της Κύπρου στη Ρώμη (1987-1991), στη Βόννη (1992-1996) και στην Ουάσινγκτον (1996-1998). Προηγουμένως, είχε επίσης υπηρετήσει στην Ύπατη Αρμοστεία της Κύπρου στο Λονδίνο (1966-1968) και στην Πρεσβεία της Κύπρου στην Ουάσιγκτον (1968-1973 και 1974-1979).
Μια συνέντευξη
Απόσπασμα από συνέντευξή του, στην Αντιγόνη Σολωμονίδου – Δρουσιώτου και στον «Φιλελεύθερο», του 2009, όπου μιλά για την ιστορία του Κυπριακού.
Αν γράφατε την ιστορία τι θα λέγατε για τον Κίσινγκερ;
Ότι ήταν αλαζονικός και υπερόπτης. Πίστευε στην αρχή της δικής του δύναμης την οποία επέβαλλε κυρίως με στρατιωτικά καθεστώτα. Μελλοντικά πιστεύω ότι ο Αμερικάνος ιστορικός θα του καταλογίσει μεγάλες ευθύνες για την τραγωδία της Κύπρου που αναγνωρίζεται ήδη ως μια από τις μεγάλες διπλωματικές του αποτυχίες.
Για τον Μακάριο τι θα γράφατε;
Ο Μακάριος ήταν μια αδιαμφισβήτητη προσωπικότητα, με πολλά θετικά στοιχεία, χαρισματικός ηγέτης ο οποίος εντυπωσίαζε στο εξωτερικό, αλλά είχε και τις δικές του αδυναμίες. Πίστευε πολύ στις προσωπικές του δυνάμεις γι αυτό έγιναν λάθη στην πορεία.
Θα μπορούσε να αποτρέψει το πραξικόπημα με δεδομένο ότι γνώριζε ότι το πρόβλημα ήταν ο ίδιος;
Εκ των υστέρων πολλά μπορεί να λεχθούν. Ίσως ο Μακάριος να έμεινε πολλά χρόνια στην εξουσία και σε κάποιο σημείο θα έπρεπε να αποχωρούσε. Με το κύρος του στην Αφρική μπορούσε να ηγείτο επιτυχώς ιεραποστολής για εκχριστιανισμό εκατομμυρίων Αφρικανών όπως έπραξε στην Κένυα, ενώ ταυτόχρονα θα συνέχιζε τον πνευματικό και εθνικό του ρόλο στην Κύπρο ως εθνικό κεφάλαιο για τον Ελληνισμό της. Όμως έμεινε στην πολιτική, διότι προφανώς πίστευε ότι ο ίδιος μπορούσε να λύσει το Κυπριακό.
Σήμερα [2009], τριανταπέντε χρόνια μετά …
ο περισσότερος κόσμος αγνοεί τα γεγονότα του τότε αλλά δεν ενδιαφέρεται ούτε για το σήμερα. Η τραγωδία συνεχίζεται μόνο που έχουν αλλάξει κάπως οι πρωταγωνιστές του κυπριακού δράματος. Ο Κίσινγκερ ήθελε να απομακρύνει τον Μακάριο διότι ήταν «επικίνδυνος κομμουνιστής» και σήμερα οι Αμερικανοί συνεργάζονται με τον αρχηγό του κομμουνιστικού κόμματος στην Κύπρο, πρόεδρο Χριστόφια, από τον οποίο αναμένουν ότι θα απαλλαγούν του Κυπριακού. Αυτά είναι τα παράδοξα της ιστορίας 35 χρόνια μετά. Η μόνη αισιοδοξία για μένα σήμερα είναι το ότι η Κύπρος βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αρκεί να χειριστεί σωστά την παρουσία της ως ισότιμος εταίρος.
Έχουν γραφτεί πολλά, παραποιείται ή όχι η ιστορία;
Εξαρτάται ποιος τα γράφει. Το ότι γίνεται προσπάθεια παραποίησης της ιστορίας είναι ολοφάνερο, ακόμα και στους επίσημους κύκλους εδώ στην Κύπρο γίνεται μια προσπάθεια να «δούμε» ρεαλιστικά την ιστορία. Μα η ιστορία είναι γεγονότα, δεν αλλάζει με το ρεύμα της εποχής.
Εσείς θα καταγράψετε τις εμπειρίες σας;
Ναι, κάτι θα αφήσω για τον ιστορικό του μέλλοντος από τις δικές μου εμπειρίες…»
Πηγές:
- Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια
- Περί Ιστορίας: Ανδρος Νικολαϊδης (1938-2021)
Φώτο Γκάλερι
