Ηλίας Δ
Πατριάρχης Αντιοχείας και Πάσης Ανατολής από το 1970 μέχρι το 1979. Γεννήθηκε το 1914 στο Αρσούν του Λιβάνου και πέθανε το 1979. Σπούδασε στην Πατριαρχική Σχολή της Δαμασκού και στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Εργάστηκε αρχικά ως καθηγητής και σχολάρχης στη Δαμασκό, στο Ρίο ντε Τζανέιρο κ.α. Το 1950 εξελέγη μητροπολίτης Βέροιας και Αλεξανδρέττας και το 1970 εξελέγη πατριάρχης Αντιοχείας και Πάσης Αφρικής. Υπήρξε μεταφραστής πολλών ελληνικών έργων στην αραβική και ανέπτυξε σημαντικές σχέσεις με πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Διακρίθηκε ιδιαίτερα για τις συνεχείς προσπάθειές του για προώθηση της Ορθοδοξίας στις αραβικές χώρες.
Διατηρούσε στενές και αρμονικές σχέσεις με την Εκκλησία της Κύπρου. Ιδιαίτερα γνωστός έγινε στην Κύπρο το 1973 εξαιτίας της αναμείξεώς του στο ζήτημα του εκκλησιαστικού πραξικοπήματος των μητροπολιτών Πάφου Γενναδίου, Κιτίου Ανθίμου και Κυρηνείας Κυπριανού, κατά του αρχιεπισκόπου και προέδρου Μακαρίου Γ'. Στις 11.3.1973 ο πατριάρχης Ηλίας τοποθετήθηκε σαφώς κατά της αποφάσεως των τριών Κυπρίων μητροπολιτών να «καθαιρέσουν» τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο και θεώρησε την πράξη τους αυτή άκυρη και αντικανονική. Τον Ιούλιο του ιδίου χρόνου ήλθε στην Κύπρο και πήρε μέρος στην «μείζονα και υπερτελή σύνοδο» που είχε συγκαλέσει ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Μαζί με τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Νικόλαο προσπάθησε να συναντήσει τους τρεις μητροπολίτες και να τους συμφιλιώσει με τον Μακάριο, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά η σύνοδος τους καθαίρεσε στις 14.7.1973.