Ευαγόρου Νίκος
Ήρωας του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα του 1955 - 1959. Γεννήθηκε στο χωριό Παλόδια της επαρχίας Λεμεσού στις 29 Μαρτίου 1941 και σκοτώθηκε κοντά στο χωριό Φασούλα στις 5 Οκτωβρίου 1958, σε ηλικία μόλις 17 χρόνων.
Ο Νίκος Ευαγόρου διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στο δημοτικό σχολείο της Παλόδιας. Στη συνέχεια αποφοίτησε από την Εμπορική Ακαδημία Λεμεσού. Ήταν επίσης μέλος των κατηχητικών σχολείων της ενορίας Αγίας Τριάδος Λεμεσού. Από νωρίς είχε ενταχθεί στις τάξεις της ΕΟΚΑ και είχε αναλάβει την αρχηγία των εφήβων του χωριού του, συνεργαζόμενος και με στελέχη ομάδων άλλων γειτονικών χωριών (Παραμύθας — όπου ήταν για ένα διάστημα κι αρχηγός της εκεί μαχητικής ομάδας — Σπιταλλιού, Αγίας Φύλας, Απαισιάς).
Στις 4 Μαΐου 1958 συνελήφθη, διότι βρέθηκαν στην κατοχή του επιστολές της ΕΟΚΑ. Απολύθηκε μετά από οκτώ μέρες, αλλά κρυβόταν. Ήταν σίγουρος ότι με τη μετάφραση των επιστολών οι Άγγλοι θα τον συνελάμβαναν και πάλι, γι’ αυτό και ενώθηκε με ημιανταρτική ομάδα της περιοχής του.
Συμμετείχε σε εργασίες κατασκευής κρησφυγέτων, σε κατασκευή βομβών, σε παρακολουθήσεις κλπ. Πήρε επίσης μέρος σε ενέδρες και επιθέσεις κατά των Βρετανών, συνεργάστηκε δε με αντάρτικες ομάδες που δρούσαν στην περιοχή των πιο πάνω χωριών.
Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια συμπλοκής με Βρετανούς στρατιώτες, στην περιοχή του χωριού Φασούλα της επαρχίας Λεμεσού. Συμμετείχε σε ομάδα που είχε στήσει ενέδρα κατά βρεττανικής στρατιωτικής αυτοκινητοπομπής. Κατά τη σύγκρουση ή την υποχώρηση της ομάδας, ο Νίκος Ευαγόρου επλήγη στο στήθος από δυο εχθρικές σφαίρες. Πληγωμένος σοβαρά, προσπάθησε να διαφύγει.
Οι σύντροφοί του τον αναζήτησαν αργότερα αλλά δεν τον βρήκαν. Βρέθηκε νεκρός, σε ερημική τοποθεσία, μεταξύ των χωριών Φασούλας και Παραμύθας, μετά από εννέα μέρες. Ήταν ήδη μισοφαγωμένος από όρνεα. Αναγνωρίστηκε από το όπλο του κι από προσωπικά του αντικείμενα.
Δίπλα του βρέθηκε χειρόγραφό του, απόσπασμα από το οποίο είναι και τα ακόλουθα λόγια: “Βρίσκομαι εδώ, στο καθήκον, πιστός στους νόμους της θρησκείας και της πατρίδας, γιατί με κάλεσε η φωνή της δούλης Κύπρου να αγωνιστώ, να πολεμήσω με τα άλλα παιδιά της για τη Λευτεριά! Ναι, γλυκιά μου πατρίδα. Θα πολεμήσω και θα πεθάνω για τη δικιά σου λευτεριά. Το λέει η πέννα μου, το λένε τα χείλη μου, το λέει η ψυχή μου”!