Ερρίκος Στ΄ Henricus
Αυτοκράτορας της Γερμανίας που στα τέλη του 12ου αι. αναμείχθηκε στις κυπριακές υποθέσεις, όταν ο Αμάλριχος* (1194 -1205) για να ενισχύσει και εδραιώσει τη θέση και το γόητρό του ως άρχοντας της Κύπρου, ζήτησε, πέρα από τη βοήθεια και συνεργασία της Εκκλησίας της Ρώμης (που εγκαθίδρυσε από το 1196 λατινική ιεραρχία στο νησί), και την υποστήριξη του Γερμανού αυτοκράτορα, που τότε βρισκόταν στο αποκορύφωμα της δύναμής του κι ετοιμαζόταν για νέα σταυροφορία. Με τη συμβουλή των Κυπρίων ευγενών ο Αμάλριχος ζήτησε από τον Ερρίκο Στ' να τον στέψει βασιλιά του νησιού, αναβαθμίζοντας έτσι την κτήση του σε βασίλειο υποτελές στον αυτοκράτορα, που πρόθυμα δέχθηκε την πρόταση. Κατά τον Οκτώβριο του 1195 ο Ρενιέ ντε Γιβλέτ ως αντιπρόσωπος του Αμάλριχου δήλωσε στο Γκελχάουζεν, κοντά στη Φραγκφούρτη, ένορκο υποταγή στον Ερρίκο, που υποσχέθηκε ότι θα προέβαινε στη στέψη κατά την επικείμενη μετάβασή του στη Συρία. Έστειλε όμως στο μεταξύ το βασιλικό σκήπτρο στον Αμάλριχο μέσω των αρχιεπισκόπων του Τράνι και του Μπρίντισι. Επειδή λόγω ασθενείας ο Ερρίκος δεν μετείχε στη σταυροφορία, ανέθεσε τη διενέργεια της στέψεως του Αμάλριχου στον αυτοκρατορικό καγκελλάριο επίσκοπο του Χίλντεσχαϊμ που είχε τεθεί επικεφαλής της εκστρατείας. Ο καγκελλάριος με τον κόμητα του Χολστάιν Αδόλφο και μέρος του στόλου έφθασαν στην Κύπρο στις 22 Σεπτεμβρίου 1197 και οδηγήθηκαν από τον Αμάλριχο στη Λευκωσία. Εκεί ο τελευταίος δήλωσε υποταγή στον καγκελλάριο, ο οποίος τον έστεψε βασιλιά και τον περιέβαλε με την επίσημη βασιλική στολή και το σπαθί. Μετά την ανταλλαγή δώρων ο καγκελλάριος και η συνοδεία του αναχώρησαν για τη Συρία. Η στέψη από τον Ερρίκο Στ' είχε μεγάλη ηθική και διεθνή πολιτική σημασία για τον Αμάλριχο, τον οποίο καθιέρωνε ως ένα από τους αναγνωρισμένους βασιλιάδες της εποχής του, με νομιμότητα και κύρος που απέρρεαν από την τελετουργία της στέψεως και την δύναμη του προσφέροντος το στέμμα. Ότι όμως οι Γερμανοί αυτοκράτορες απέδιδαν και πρακτική σημασία στην υποτέλεια του βασιλιά της Κύπρου σ' αυτούς θα καταφανεί λίγο αργότερα, όταν ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β'* θα επιχειρήσει να κυβερνήσει το νησί ως κυρίαρχός του. Ενώ οι Γερμανοί σταυροφόροι προήλαυναν στη Συρία και στο Λίβανο (κατέλαβαν τη Βηρυτό στις 23 Οκτωβρίου 1197, τα Γάβαλα και τη Λαοδίκεια, όντας κύριοι της ακτής από την Τρίπολη ως την Άκρα), η είδηση του θανάτου του Ερρίκου Στ' στις 28 Σεπτεμβρίου 1197, έφθασε για να σκορπίσει αποθάρρυνση στους Γερμανούς, που στις 2 Φεβρουαρίου 1198 έλυσαν την πολιορκία της Τορών (είχε αρχίσει στις 28 Νοεμβρίου 1197) και υποχώρησαν στην Τύρο και στην Άκρα. Έτσι έληξε η σταυροφορία του Ερρίκου Στ', που ακολουθήθηκε από συνθήκη ειρήνης του Αμάλριχου με τον σουλτάνο αλ Μαλίκ - αλ Αντίλ την 1η Ιουλίου 1198 διαρκείας πέντε ετών και οκτώ μηνών, που αναγνώριζε τη Βηρυτό και τη Βύβλο ως φραγκικές κτήσεις και έδωσε στον Αμάλριχο τη δυνατότητα να οργανώσει καλύτερα τις υποθέσεις και τις σχέσεις των δυο βασιλείων του, Κύπρου και Ιερουσαλήμ (στέφθηκε βασιλιάς και της Ιερουσαλήμ τον Οκτώβριο του 1198).