Δελφίνος Ιωάννης
Βενετός απεσταλμένος του μεγάλου μαγίστρου των Ιωαννιτών Ιωάννη ντε Λαστίκ στον σουλτάνο της Αιγύπτου Γιακμάκ, στον οποίο μετέφερε (στα 1443) επικυρωμένους από τον Λαστίκ τους όρους του σουλτάνου για ειρήνευση Αιγύπτου - Ιωαννιτών. Η περίεργη συμφωνία που επιτεύχθηκε, εξαιρούσε την Κύπρο από το θέατρο των εχθροπραξιών των δυο αντιπάλων και διατηρούσε τις σχέσεις όπως πριν, δηλαδή εχθρικές (οι Ιωαννίτες εμπόδιζαν το εμπόριο των Αιγυπτίων με την Κύπρο, που εχρησιμοποιείτο από τους τελευταίους ως βάση του στόλου τους).
Στα 1459 ο Ιωάννης Δελφίνος στάληκε πάλι στο Κάιρο, τη φορά αυτή ως πρέσβης του μεγάλου μαγίστρου των Ιωαννιτών Ιακώβου ντε Μιλλύ, κατά παράκληση του Λουδοβίκου της Σαβοΐας και της συζύγου του Καρλόττας, βασίλισσας της Κύπρου, για να ανατρέψει (μαζί με τον απεσταλμένο Πέτρο Ποδοκατάρο) τις διπλωματικές προσπάθειες του Ιακώβου του Νόθου, αδελφού της Καρλόττας και διεκδικητή του θρόνου της Κύπρου, να στερεώσει τις συμμαχικές του σχέσεις με το σουλτάνο της Αιγύπτου Ινάλ. Η πρεσβεία σχεδόν είχε επιτύχει στους στόχους της, οπότε ο δαιμόνιος σύμβουλος του Ιακώβου Γουλιέλμος Γονέμης'* ανέτρεψε την επιτυχία της, και με τη βοήθεια των εμίρηδων ο Ιάκωβος ανακηρύχθηκε αυτός νόμιμος βασιλιάς της Κύπρου, ενώ οι πρέσβεις της Καρλόττας (μαζί και ο Δελφίνος) συνελήφθησαν από τους Μαμελούκους και παραδόθηκαν στον Ιάκωβο ως αιχμάλωτοί του. Στα τέλη του 1460, όταν ο Ιάκωβος είχε επιστρέψει στην Κύπρο, ο Ιωάννης Δελφίνος, αιχμάλωτος ακόμη του σουλτάνου, πληροφόρησε (μυστικά;) το Τάγμα του στη Ρόδο ότι ο σουλτάνος είχε υποσχεθεί απαλλαγή από φόρους σ' όλες τις κτήσεις του στην Κύπρο και ότι ο διοικητής των στρατευμάτων του σουλτάνου είχε επικυρώσει την υπόσχεση του κυρίου του. Προφανώς ο Ιωάννης Δελφίνος, αν και αιχμάλωτος, συνέχιζε τις διπλωματικές του δραστηριότητες. Περαιτέρω δραστηριότητές του αγνοούμε.