Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1835 - 1840, 1867 - 1871), ο οποίος στις 25 Νοεμβρίου 1839 απέστειλε στον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Πανάρετο αντίγραφο του χάττ-ι σερίφ* με συνοδευτική επιστολή, με την οποία του υπεδείκνυε να αναλύσει το μεταρρυθμιστικό αυτό κείμενο από τον άμβωνα σε συνέλευση αντιπροσώπων του λαού, και να συμβουλεύσει τους Κυπρίους να τηρούν τα καθήκοντά τους ως ραγιάδες και ως Χριστιανοί έναντι στην ισχυρή και αήττητη αυτοκρατορία υπό την οποία ο Θεός μας έθεσε εξ αρχής... [που] φροντίζει για τους υπηκόους της... [με] φιλανθρωπία και χάρες, [και] κάθε τι που οδηγεί στην ησυχία, στην άνεση και στην ευτυχία τους. Είναι η τυπική στάση των πατριαρχών και άλλων ιεραρχών έναντι στην Οθωμανική αυτοκρατορία, της οποίας είναι συνήθως πιστοί συνεργάτες. Η στάση αυτή δεν έχει, ουσιαστικά, ειδική σχέση προς το ότι η σύσταση τώρα αφορά μεταρρυθμίσεις που η αυτοκρατορία άνωθεν επιβάλλει, αλλά είναι η κατά παράδοσιν στάση, και θα ήταν η ίδια ακόμη και αν το χάττ-ι σερίφ δεν ήταν μεταρρυθμιστικό κείμενο. Η στάση αυτή βέβαια επηρέαζε τους επαρχιακούς ιεράρχες, όπως ο Πανάρετος, και την ακολουθούσαν συνήθως και αυτοί, κάποτε διαφωνώντας.