Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Κύπριος θεατρικός σκηνοθέτης, ένας από τους πιο σημαντικούς συντελεστές στην ανάπτυξη του κυπριακού θεάτρου. Γεννήθηκε το 1929 στην Πάφο και σπούδασε θέατρο στην Αθήνα, στη Δραματική Σχολή του Καρόλου Κουν, απ' όπου κι αποφοίτησε το 1952. Αργότερα ολοκλήρωσε τις θεατρικές του σπουδές στο Λονδίνο (πιστοποιητικό του Guildhall School of Music and Drama) και στο Σικάγο (πτυχίο Bachelor of Fine Arts and Master of Fine Arts του Art Institute). Ειδικεύθηκε επίσης στην τηλεοπτική σκηνοθεσία (Technique Studios της Νέας Υόρκης και Radiodiffusion - Television Francaise του Παρισιού).

Μεταξύ 1952 και 1956 ο Εύης Γαβριηλίδης εργάστηκε ως ηθοποιός σε διάφορους θιάσους στην Αθήνα. Κατά το 1959 και το 1960 συνεργάστηκε με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου ως έκτακτος σκηνοθέτης στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Το 1961 συνεργάστηκε με τον νεοϊδρυθέντα Οργανισμό Θεατρικής Αναπτύξεως Κύπρου (ΟΘΑΚ) ως μόνιμος σκηνοθέτης του. Σκηνοθέτησε τότε αρκετά θεατρικά έργα του διεθνούς κλασσικού ρεπερτορίου, που το κοινό της Κύπρου τα γνωρίζει ίσως για πρώτη φορά. Μεταξύ αυτών, «Ο Επιθεωρητής» του Γκόγκολ, «Ρομανώφ και Ιουλιέττα» του Ουστίνωφ, «Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές» του Ανούιγ, «Πλούτος» του Αριστοφάνη κ.α.

Το 1963 έφυγε για την Αθήνα, όπου παρέμεινε μέχρι το 1966 κι εργάστηκε ως σκηνοθέτης σε διαφόρους θιάσους όπως του Δημήτρη Χορν, της Δάφνης Σκούρα, των Ρηγόπουλου - Αναλυτή κ.α.

» Εύης Γαβριηλίδης: Χωρίς Πλαίσια Βίντεο Ψηφιακός Ηρόδοτος-Αρχείο ΡΙΚ

Επέστρεψε ξανά στην Κύπρο το 1966 και άρχισε μια νέα συνεργασία με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, που μονιμοποιήθηκε το 1967, όταν προσελήφθη στο Ίδρυμα ως ανώτερος λειτουργός προγραμμάτων τηλεοράσεως με ιδιαίτερη ευθύνη για τις τηλεοπτικές θεατρικές παραγωγές. Σκηνοθέτησε τότε για την τηλεόραση μια σειρά αξιόλογων θεατρικών έργων του ελληνικού και του διεθνούς δραματολογίου, που απετέλεσαν σημαντικές καλλιτεχνικές τηλεοπτικές παραγωγές με επιτυχία και εκτός Κύπρου. Παράλληλα, μεταξύ 1969 και 1971, ήταν ο υπεύθυνος του Θεάτρου ΡΙΚ, που ιδρύθηκε με δική του κυρίως προσπάθεια, και στάθηκε από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στην ιστορία του σύγχρονου θεάτρου στην Κύπρο. Σκηνοθέτησε μια σειρά κλασσικών θεατρικών έργων, που το καθένα απετέλεσε καλλιτεχνικό γεγονός για τον τόπο. Από το Θέατρο ΡΙΚ τα έργα μεταφέρονταν και στην τηλεόραση, ως τηλεοπτικές θεατρικές παραγωγές. Μεταξύ αυτών, «Ο Ασυλλόγιστος» του Μολιέρου,  «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλλο, «Ευρυδίκη» του Ανούιγ, «Παιγνίδι της Τρέλλας και της Φρονιμάδας» του Θεοτοκά, «Εραστής» του Πίντερ, «Ο Μπίντερμαν και οι Εμπρηστές» του Φριτς, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, «Υπηρέτης δυο Αφεντάδων» του Γκολτόνι, «Γκρέγκορυ» του Π. Ιωαννίδη. Ειδικά για την τηλεόραση σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων την «Σαμία» του Μένανδρου σε παγκόσμια πρώτη, τους «Φοιτητές» του Ξενόπουλου, το «Ήσαν όλοι τους παιδιά μου» του Μίλλερ, το «Ένας Όμηρος του Μπίαν» κ.α.

Το 1975 ανέλαβε ως διευθυντής του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου (ΘΟΚ), θέση που κατείχε μέχρι το 1989, οπότε και αφυπηρέτησε. Παράλληλα προς τη διοίκηση του ΘΟΚ, σκηνοθέτησε επίσης αρκετά έργα τόσο για την κύρια όσο και για τη δεύτερη και για την παιδική σκηνή του Οργανισμού. Μεταξύ των έργων που σκηνοθέτησε, περιλαμβάνονται «Ο Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ, «Οι φυσικοί» του Ντύρρενματ, «Ο Ψεύτης» του Γκολτόνι, «Οι Κατεργαριές του Σκαπίνου» του Μολιέρου, ο «Οθέλλος» του Σαίξπηρ, «Ο Φιλάργυρος» του Μολιέρου, «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» του Καμπανέλλη, η «Μαύρη Κωμωδία» του Σάφφερ, Ο «Δύσκολος» του Μένανδρου. Με το έργο αυτό, εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου (1985). Στο Φεστιβάλ Επιδαύρου ο Εύης Γαβριηλίδης εμφανίστηκε και ως ηθοποιός, το 2000. Πρωταγωνίστησε στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Άλλες σκηνοθετικές του δραστηριότητες περιλαμβάνουν τη «Δωδέκατη Νύχτα» (1999) με το Κ.Θ.Β.Ε., το «Γαϊτανάκι του έρωτα» (2002) με τον ΘΟΚ, το έργο «Φιλάργυρος» του Μολιέρου (2005) με το Θέατρο Τέχνης Αθηνών και τον «Συρανό ντε Μπερζεράκ» (2007) με το Κ.Θ.Β.Ε.

Ως θεατρικός σκηνοθέτης ο Εύης Γαβριηλίδης διακρίνεται για την άρτια γνώση των διαφόρων θεατρικών ρευμάτων, την ικανότητα σύλληψης των βαθύτερων νοημάτων των έργων που σκηνοθετεί και την ευφάνταστη όσο και επιμελημένη παράσταση που συνήθως στήνει.

Πέθανε στις 15 Απριλίου 2015.