Βοημούνδος Ε Bohemund
Πρίγκιπας Αντιοχείας - Τριπόλεως. Λίγο προ της 11.8.1225 ο Βοημούνδος Ε', γιος του Βοημούνδου Δ' και κληρονόμος του πριγκιπάτου, νυμφεύθηκε την Αλίκη της Καμπανίας, βασίλισσα της Κύπρου, ύστερα από σύγκρουσή της με τον θείο της αντιβασιλιά της Κύπρου Φίλιππο Ιβελίνο, κυρίως οφειλόμενη στην αντίθεση του Ιβελίνου, μέσα στην Υψηλή Αυλή, προς τα καταπιεστικά μέτρα κατά του ελληνικού κλήρου (1220, 1223), που υποστήριζε η Αλίκη. Η βασίλισσα εγκατέλειψε την Κύπρο και έφυγε στη Συρία, όπου παντρεύτηκε, αλλά δεν εγκατέλειψε το δικαίωμα να κυβερνά άμεσα ή έμμεσα την Κύπρο. Όμως οι ευγενείς της Κύπρου, με επικεφαλής τον Αίμερυ Μπαρλαί απέρριψαν την εισήγησή της όπως ο σύζυγός της αναλάβει την αντιβασιλεία της Κύπρου από τον Φίλιππο Ιβελίνο. Αυτό θα σήμαινε θάνατο και όλεθρο για τον μικρό κηδεμονευόμενο βασιλιά Ερρίκο Α' γιο της Αλίκης. Η Αλίκη προκάλεσε και αργότερα αναστάτωση στην Κύπρο, προτείνοντας αντιβασιλιά τον Αίμερυ Μπαρλαί, που οι ευγενείς απέρριψαν.
Στα 1228 ο γάμος της Αλίκης με τον Βοημούνδο Ε', που τότε δεν είχε εγκριθεί από τον πάπα, διαλύθηκε και η βασιλομήτωρ επέστρεψε στην Κύπρο για λίγο, για να φύγει για την Άκρα στα 1229 -1230.
Οι επόμενες δραστηριότητες του Βοημούνδου Ε' σχετίζονται έμμεσα με την Κύπρο. Στη δεκαετία του 1230 οι εχθροπραξίες Αντιοχείας και Κιλικιανής Αρμενίας υπήρξαν έντονες και μόλις στα 1237 σταμάτησαν με απαγόρευση του πάπα Γρηγορίου Θ' στα τάγματα, στον Βοημούνδο Ε' και στον Ερρίκο Α' της Κύπρου να διενεργούν επιθέσεις εναντίον της Αρμενίας. Λίγο πριν ο Βοημούνδος μαζί με τους Ναΐτες προετοίμαζαν κοινή επιχείρηση αντιποίνων κατά της Αρμενίας, όπου ο βασιλιάς Χεϋτόν Α' και ο πατέρας του Κωνσταντίνος είχαν γδάρει ζωντανούς δυο Ναΐτες, και όπου ο Φίλιππος, αδελφός του Βοημούνδου, είχε δολοφονηθεί. Οι Αρμένιοι εξαγόρασαν χωριστά Ναΐτες και Βοημούνδο, και η εκστρατεία τους ματαιώθηκε πριν από την διαταγή του πάπα.
Οι διαφορές αυτές και οι συγκρούσεις με την Αρμενία, στις οποίες αναμείχθηκε και ο Βοημούνδος Ε' συνέβαλαν στη διάσωση της Κύπρου από αρμενική κατάκτηση, που θα ήταν πολύ πιθανή χωρίς την ισχυρή παρουσία των Λουζινιανών στο νησί και χωρίς τις συμμαχίες τους με άλλες γύρω δυνάμεις όπως ο Βοημούνδος. Όταν στα 1244, ωστόσο, η Ιερουσαλήμ, της οποίας η ασφάλεια άμεσα έπρεπε να ενδιέφερε τους Λουζινιανούς και την Αντιόχεια, απειλείτο από τους Χαριζμίους, η έκκληση της Ιεράς Πόλεως προς τον Ερρίκο Α' της Κύπρου, τον Βοημούνδο Ε' και τους συμμάχους σουλτάνους της Δαμασκού και της Χομς για βοήθεια, έμεινε χωρίς αποτέλεσμα. Εστάλη μεν μικρή κυπριακή ενίσχυση από 300 άνδρες, αλλά αυτή σφάχτηκε μέχρι του τελευταίου στην πτώση της πόλεως (23.8.1244) και στη φοβερή μάχη της Γάζας (17.10.1244). Λίγο αργότερα νέα έκκληση για βοήθεια προς τον Βοημούνδο και τον Ερρίκο δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, και μόνο ο Άγιος Λουδοβίκος της Γαλλίας κινήθηκε μετά τέσσερα χρόνια επιχειρώντας την μέσω Κύπρου εκστρατεία του στην Ανατολή. Ο ίδιος στα 1250 κατόρθωσε να συμφιλιώσει τον Βοημούνδο με τον Χεϋτόν Α'.