Αζίζ Ιμπραχίμ
Τουρκοκύπριος πολιτικός παράγοντας, δημοσιογράφος και ποιητής. Γεννήθηκε στην Ποταμιά στις 27 Ιανουαρίου 1938. Αποφοίτησε από το Τουρκικό Λύκειο Λευκωσίας και σπούδασε στη Γεωπονική Σχολή Σόφιας, παίρνοντας διδακτορικό τίτλο στην αμπελουργία και Οινολογία. Εργάστηκε ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Γεωργικών Ερευνών, στη Λευκωσία από το 1974 έως το 1998.
Από τα μαθητικά του χρόνια εντάχθηκε στο προοδευτικό κίνημα των Τουρκοκυπρίων, δίπλα στον Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, ο οποίος του εξασφάλισε υποτροφία για τις σπουδές του στη Βουλγαρία, μέσω του ΑΚΕΛ. Ο Αζίζ έγινε μέλος του ΑΚΕΛ το 1957. Του ανετέθη ηγετικός ρόλος στην Πατριωτική Οργάνωση Τουρκοκυπρίων, που ιδρύθηκε μετά τη δολοφονία του Καβάζογλου, και είχε ως στόχο τη συνέχιση του αγώνα για ειρηνική συνύπαρξη Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων.
Το 1979 αποπέμφθηκε από το ΑΚΕΛ, λόγω διαφωνιών με το Γιάννη Κατσουρίδη που ήταν τότε υπύθευνος του Γραφείου Μειονοτήτων του ΑΚΕΛ. Η διαφωνία προέκυψε για θέματα πολιτικής του κόμματος έναντι των Τουρκοκυπρίων, στο επίκεντρο της οποίας βρισκόταν η δολοφονία Καβάζογλου.
Ο Αζίζ μετά την αποβολή του από το ΑΚΕΛ συνέχισε να υποστηρίζει ενεργά τη συνεργασία των δυο κοινοτήτων και είναι ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Ελληνοκυπρίων - Τουρκοκυπρίων για Ανεξάρτητη και Ομόσπονδη Κύπρο. Διετέλεσε μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου του Ανανεωτικού Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΑΔΗΣΟΚ) και αντιπρόεδρος του Νεοκυπριακού Συνδέσμου. Υπήρξε επίσης μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Κεντρικού Συμβουλίου των ΕΔΗ (1996-1998) και πρόεδρος του «Νεο-Κυπριακού Συνδέσμου» (1998-1999).
Υπηρέτησε επίσης στο Ινστιντούτο Γεωργικών Ερευνών (1974-98) και χρημάτισε ως μέλος του Δ.Σ. της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας (1979-1993) και ως μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Μυϊκής Δυστροφίας (2002-2003).
Από το 1975 μέχρι το 2007 υπήρξε τακτικός συνεργάτης του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου, στον ειδησεογραφικό τομέα, ως συντάκτης του τουρκικού δελτίου ειδήσεων. Είναι επίσης μέλος της Ένωσης Συντακτών. Εργάστηκε επίσης ως συντάκτης - υπεύθυνος του τουρκολογικού τμήματος στο τμήμα ειδήσεων του ΑΝΤ1. Κατά διαστήματα αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Πολίτης.
Το 1981 εξέδωσε το τρίγλωσσο (στην τουρκική, ελληνική και αγγλική) βιβλίο «Το παρελθόν και η πορεία της τουρκοκυπριακής κοινότητας». Εξέδωσε επίσης τις ποιητικές συλλογές: «Δε μοιράζεται» (1986, στην τουρκική και την ελληνική, η πρώτη στην Κύπρο δίγλωσση ποιητική συλλογή), «Ο πόνος του παραλογισμού» (1988, μόνο στην τουρκική), «Τρία Μισά Κομμάτια» (2000, στα ελληνικά και τα τούρκικα) και «Ακούω μια φωνή: Η Εποποιία της Επιστροφής» (2004, στα ελληνικά, μετάφραση στα τούρκικα). Εξέδωσε επίσης πλήθος μελετών καθώς και πολυάριθμα άρθρα στον ελληνοκυπριακό και τουρκοκυπριακό Τύπο.
Προσφυγή στο ΕΔΑΔ
Ο Ιμπραχίμ Αζίζ το 2001 προσέφυγε στο ΕΔΑΔ διεκδικώντας το δικαίωμα της ψήφους εντός της επικράτειας της ελεύθερης Κυπριακής Δημοκρατιας, αφού από το 1964 μετά την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από το Κράτος αυτός παρέμεινε ως πολίτης της Κυπριακής, χωρίς όμως να μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα της ψήφου. Ο Αζιζ προσέφυγε στο ΕΔΑΔ μετά από άρνηση του Υπουργείου Εσωτερικών της Κύπρου να ψηφίσει, επικαλούμενο τις χωριστές ψηφοφορίες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που προνοούσε το Σύνταγμα της Ζυρίχης. Δικαιώθηκε με απόφαση του ΕΔΑΔ στις 8 Απριλίου 2003. Ο δρόμος που άνοιξε ο Αζιζ επέτρεψε στη συνέχεια σε διάφορους Τουρκοκύπριους (πέραν των 70) όπως τον Σενέρ Λεβέντ (Κίνημα Γιασεμί) Αλί Ερέλ και Σενερ Ελτζιλ να κατέλθουν σε εκλογές στο πλαίσιο της Κυπριακής Δημοκρατίας κυρίως κατά την περίοδο των Ευρωεκλογών.
Ο Αζιζ βρίσκεται πίσω και από την προσφυγή Κεμάλ Σελίμ εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας ώστε να επιτραπούν οι μεικτοί πολιτικοί γάμοι μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Ο Αζίζ ασχολήθηκε επίσης με το ποδόσφαιρο. Ήταν ο μόνος Τουρκοκύπριος που αγωνίστηκε στην «Ομόνοια» (περίοδος 1956 - 57). Αγωνιζόταν ως επιθετικός.
Το 16 Σεπτεμβρίου του 2020 τιμήθηκε με το βραβείο Δημοκρατίας από τον όμιλο Πολιτεία. Το Βραβείο Δημοκρατίας απένειμε στον Ι. Αζίζ, ο Μίκης Σιανής, Πρόεδρος του Δ.Σ της Πολιτείας, ενώ στίχους του βραβευθέντα απάγγειλε ο ακαδημαϊκός Κώστας Χαραλαμπίδης.
Ποδόσφαιρο στην Ομόνοια
Ο Ιμπραχίμ Αζίζ στα νιάτα του ασχολήθηκε με το ποδόσφαιριο και ήταν ο πρώτος Τ/κ ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στην Ομόνοια Λευκωσίας. Ως ποδοσφαιριστής έπαιξε σε τέσσερα παιχνίδια την περίοδο 1956-57 και δέθηκε αρκετά με την Ομόνοια, από την οποία τιμήθηκε σε εκδήλωση το 2018 για τα 70χρονα της ομάδας της Λευκωσίας.
Μετά από τη βράβευσή του έκανε ανάρτηση σχετικά με το δέσιμό του με την Ομόνοια και τον λόγο που αναγκαστικά σταμάτησε το ποδόσφαιρο:
«Απόψε γιορτάσαμε τα 70 χρόνια της Ομόνοιας. Τιμήθηκα κι εγώ ως ο μόνος Τ/κ που φόρεσα τη φανέλα της Ομόνοιας στο μακρινό 1956-57. “Ταλαντούχος σέντερ φορ, εγκατέλειψε νωρίς λόγω σπουδών…”, ήταν η αναφορά στη σύντομη παρουσίαση μου κατά τη βράβευση. Στην Ομόνοια βρέθηκα μόλις στα 18 μου, αμέσως μετά την αποφοίτηση μου από το τουρκικό λύκειο στη Λευκωσία τον Ιούνιο του 1956. Το ποδόσφαιρο άρχισα στο χωριό μου, Ποταμιά, μόλις 15 χρονών στην ομάδα του χωριού, ΑΕΤΟΣ (Αθλητικός Ελληνο-Τουρκικός Όμιλος).
Ιδρυτής και αρχηγός του συλλόγου στην Ποταμιά ήταν ο Σαφφέττης, που διετέλεσε και ο πρώτος γραμματέας της κομματικής ομάδας ΑΚΕΛ στο χωριό. Άνθρωπος με εξαίρετο ήθος που μαζί με το ποδόσφαιρο μας δίδασκε αρχές και ιδανικά. Μεγάλωσα στο χωριό με την αριστερή ιδεολογία και δεν ήταν τυχαίο που βρέθηκα με τη φανέλα της Ομόνοιας.
Όμως, “εγκατέλειψα νωρίς…” γιατί τα χρόνια εκείνα ήταν η αρχή του διαμελισμού της Κύπρου, πριν ακόμα την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήταν σε εξέλιξη ο αγώνας της ΕΟΚΑ, ενώ είχαν ξεκινήσει τη δράση τους και οι υπόγειες ένοπλες τουρκικές οργανώσεις για αντίσταση στον αγώνα για την Ένωση. Στην πρώτη θα ‘λεγα, διαίρεση-διαμελισμό την περίοδο εκείνη, είχε αποσυρθεί η τουρκική ποδοσφαιρική ομοσπονδία από την ΚΟΠ και είχε δημιουργηθεί σοβαρό κλίμα έντασης.
Εμένα δεν με άγγιζαν όλα αυτά αφού είχα μεγαλώσει μέσα σε μία κοινότητα όπου υπήρχε πνεύμα κοινής συνύπαρξης. Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι ήμασταν, πάνω από όλα Κύπριοι και λειτουργούσαμε στο χωριό σαν μια οικογένεια. Έτσι, όντας νεαρός δεν αισθάνθηκα ότι με την απόφαση μου να παίξω στην Ομόνοια θα είχα προβλήματα. Και όταν η ΤΜΤ άρχισε τον Μάιο του 1958 να κυνηγά και να εξοντώνει τους αριστερούς Τ/κ που δεν είχαν εισακούσει την εντολή της να σταματήσουν να έχουν σχέση με τους Ε/κ, στόχος της ΤΜΤ είχα γίνει κι εγώ. Με… “πακέταραν” τότε στη Σόφια για σπουδές με κομματική υποτροφία που μου είχε εξασφαλίσει ο Καβάζογλου. Έκτοτε σταμάτησα το ποδόσφαιρο, όμως η ψυχή μου έμεινε δεμένη με την Ομόνοια από τότε μέχρι σήμερα».
Πηγή: