Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Ο Λεόντιος διακρινόταν για την ευφράδειά του και την εξαίρετη δεινότητά του ως εκκλησιαστικός ιεροκήρυκας. Είχε όμως και συγγραφικές ικανότητες. Έγραψε πολλά άρθρα και υπομνήματα, θρησκευτικού κυρίως περιεχομένου. Πολλά κείμενά του δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Ἀπόστολος Βαρνάβας της Εκκλησίας της Κύπρου, του οποίου διετέλεσε και διευθυντής. Άρθρα του δημοσιεύθηκαν επίσης σε διάφορες εφημερίδες και σε άλλα περιοδικά. Μια μελέτη του στην αγγλική, με τίτλο ‘Church and State in the Byzantine Empire’, δημοσιεύθηκε στο ευρείας κυκλοφορίας περιοδικό American Church Monthly (vol. XXVIII, Ιούλιος, 1930).

Την ευφράδειά του χρησιμοποιούσε ο Λεόντιος και σε εθνικές ομιλίες του, ενώ ιστορικές παρέμειναν οι απολογίες του ενώπιον των αποικιακών δικαστηρίων στα οποία επανειλημμένα είχε αχθεί από τις αρχές. Αξίζει να δώσουμε εδώ ένα δείγμα μιας τέτοιας απολογίας του. Παραθέτουμε απόσπασμα από την απολογία του ενώπιον του δικαστηρίου κατά τη δίκη του το 1939:

... Ὁ κύριος εἰσαγγελεύς ἀρέσκεται νά μοί ὑπενθυμίζει τήν δίκην μου πρό τοῦ Κακουργιοδικείου τῆς πόλεως ταύτης τό 1932, καί τήν ὑπόσχεσιν τήν ὁποίαν ἔδωκα κατά τήν περίστασιν ἐκείνην. Τότε ἐπεκράτει ἡ γνώμη παρά τῷ Κυπριακῷ Λαῷ, ὡς καί παρά τῷ  ἀειμνήστῳ  Ἀρχιεπισκόπῳ  [=Κύριλλος Γ΄],  ὅτι μετά τά γεγονότα τοῦ 1931 ὁ διωρισμένος Κυβερνήτης Κύπρου σέρ Ἔντουαρντ Σταπς ἤρχετο ἐνταῦθα διά νά δώσῃ  ἀμνηστείαν εἰς τούς ἐξορίστους καί τούς ἐν φυλακαῖς καί νά φέρῃ κατά τό δυνατόν ἐξομάλυνσιν τῶν σχέσεων μεταξύ τῆς Κυβερνήσεως καί τοῦ Λαοῦ  ἡμῶν μοί ἐγένοντο δέ τότε ὑποδείξεις καί ἐκ τῶν ἄνω καί ἐκ τῶν κάτω, ὄτι ὤφειλον ἐν τῷ Δικαστηρίῳ τούτῳ κατά τήν περίπτωσιν ἐκείνην, νά θυσιάσω ἐμαυτόν προσωπικῶς χάριν τῶν προσδοκιῶν ἐκείνων. Ἔπραξα τοῦτο εὐχαρίστως (καί διά νά σώσω τόν Λαόν μου εἶμαι ἓτοιμος καί τώρα νά θυσιασθῶ), διότι δέν ἐπιζητῶ τήν δόξαν τοῦ προσώπου μου ἀλλά τήν δόξαν τοῦ Λαοῦ μου, οὐδέ ζητῶ νά σώσω ἐμαυτόν ἐν σχέσει πρός ὁ,τιδήποτε ἀφορᾶ  ἐμέ προσωπικῶς, ἀλλ’ ὡς ποιμήν ἐπιδιώκω τό γενικόν ἀγαθόν τοῦ καλοῦ μου ποιμνίου.

Ὑπεβλήθην τότε εἰς μεγάλην προσωπικήν θυσίαν καί ἀτυχῶς ἀπεγοητεύθην, διότι τοῦ χρόνου παρερχομένου κατενόησα ὅτι ἡ θυσία μου ἐγένετο εἰς μάτην. Οἱ μῆνες καί τά ἒτη παρήρχοντο ἀλληλοδιαδόχως, ὁ Χῆτον, ὁ Σταπς καί ὁ Πάλμερ [=κυβερνήτες της Κύπρου] διεδέχοντο ἀλλήλους καί ἦλθον καί ἀπῆλθον ἐκ Κύπρου ἀνεπιστρεπτί καί εἰσέτι ἐπί τοῦ Ράιτ ἡ  ἐλπίς περί σωτηρίας τοῦ Λαοῦ μου ἀπεδείχθη ματαία. Καθ’ ἕκαστον ἕτος ἐγινόμην μάρτυς δεινότερων κακῶν εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας μου καί τῶν πιστῶν αὐτῆς καί ἁγιογραφικῶς ἔβλεπον ἐμαυτόν ὡς τόν μικρόν Δαυΐδ ἀντιμετωπίζοντα τόν γίγαντα Γολιάθ, καί χωρίς νά καυχηθῶ, ἀλλ’ ὡς ὁ  ἀπόστολος Παῦλος λέγει «ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθῳ», λέγω ἀναφερόμενος εἰς προηγουμένην ὁμιλίαν μου, ὅτι ὡμοίαζον πρός τόν μυθικόν Ἀνταῖον, ὅτε ἡ Κυβέρνησις διά τῶν κτυπημάτων αὐτῆς μέ κατέρριπτεν, ἀλλά μόλις ἤγγιζον τήν γῆν τῶν προγόνων μου ἀμέσως, θείᾳ βοηθείᾳ, ἀνιστάμην εἰς τούς πόδας μου ὄρθιος ἐκ νέου, διά νά ὑπερασπίσω τόν Λαόν μου... (βλέπε στο βιβλίο του Π. Μαχλουζαρίδη, Δίκες πού ἄφησαν Ἐποχή, 1979).