Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Ηθοποιός. Γεννήθηκε στη Λεμεσό στις 16 Ιανουαρίου 1936. Αποφοίτησε από το Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού. Τα πρώτα της βήματα στο θέατρο τα έκανε από τα μαθητικά της χρόνια.

Παντρεύτηκε με τον Ανδρέα Ποταμίτη (απεβίωσε το 2000) με τον οποίο απέκτησε δυο παιδιά τη Στέλλα και τον Πολύβιο Ποταμίτη.

Βλέπε βίντεο: Ολγα Ποταμίτου- Έλα να δεις.

Έπαιξε σε διάφορους θιάσους, όπως ο ΟΘΑΚ, το Μουσικό Θέατρο, ο ΕΘΟΣ, ο Θίασος Γέλιου, ο Θίασος Παπαδημήτρη, ο Θίασος Κακουράτου κ.α. Ίδρυσε επίσης, με συναδέλφους της, θίασο που έδωσε παραστάσεις στο εξωτερικό, για τους Κυπρίους αποδήμους.

Η Όλγα Ποταμίτου ασχολήθηκε και με το τραγούδι. Πήρε επίσης μέρος σε πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και σειρές, τόσο του ΡΙΚ, όσο και ιδιωτικών καναλιών.

Μια Συνέντευξη

Σε συνέντευξη της στο Like η Ολγα Ποταμίτου μιλά για το θέατρο, τη ζωή και την Οικογένεια της: 

«Ώσπου θέλει ο κόσμος να με βλέπει, εγώ θα είμαι εκεί – δεν καθορίζω το τέλος. Τζιαι ώσπου αντέχω! Υπηρετώ το κοινό. Πάντα! Και αυτό το καταλαβαίνει και το εκτιμά. Γι’ αυτό και το χειροκρότημα δυναμώνει ώσπου μεγαλώνω – τζιαι συγκινούμαι! Έγινα υπερευαίσθητη πλέον, όπως βλέπεις – κλαίω με το παραμικρό, κάθε μέρα σχεδόν… Παίζω θέατρο που το σχολείο – φαντάσου! Εσυμπλήρωσα ήδη παραπάνω που μισό αιώνα στο σανίδι, αλλά συνεχίζω με την ίδια χαρά. Τούτον έγινε χωρίς να το καταλάβω, με το που επάτησα το πόδι μου στη σκηνή, που την πρώτη μέρα, εκατέκτησα τους ανθρώπους – είναι μια αγάπη που με περιβάλλει ως τωρά και θέλω να την επιστρέφω. Δεν επρόδωσα ποτέ το κοινό: Είχα κηδεία, έθαφκα γονείς, ήμουν άρρωστη, ετρεχολοούσαν τα γόνατά μου γαίματα που ατύχημα – εγώ, όμως, εστέκουμουν πάνω στο σανίδι, εχόρεφκα και ετραγουδούσα, εκεί, στες επάλξεις, γιατί το θέατρο είναι “θυσία”. Τον κόσμο δεν τον κόφτει τι μπορεί να περνάς, διότι πληρώνει και θέλει να γελάσει ή να κλάψει, ανάλογα. The show must go on – είναι κανόνας τούτο!».

«Πριν την “Ελένη η Πόρνη”, η μεγαλύτερη μου επιτυχία ήταν η “Κυλλιντζιρού”. Ακόμα θυμούνται το… Είμαι χορτασμένος άνθρωπος! Τούτον οφείλω να το πω. Δεν “διψώ” για τίποτε άλλο. Κι ό,τι επιθυμώ, ο Θεός μου το στέλλει. Αλλά, το θέατρο μού εστέρησε την ανατροφή των μωρών μου. Άφηνα τα τζιαι έφεφκα τα βράδια για να πάω να δουλέψω – αμέτρητες φορές. Τούτον είναι ένα πικρό παράπονο που έχω μέσα μου και δεν θα φύει ποττέ. Γι’ αυτό έλεγα τζιαι στα θκιο παιθκιά μου πάντα: “Μην γίνετε ηθοποιοί!”. Πρώτα έπαιζαμε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Δεκαπενταύγουστο, Κυριακές -δύο παραστάσεις τη μέρα- πού να δω την οικογένειά μου; Έχω πάει σε τουρνέ Αμερική, Αυστραλία, Αγγλία – δεν ξέρω πόσο συχνά! Όλο αυτό με εκούρασε ψυχικά. Βλέπω τη Στέλλα μου και τον αδελφό της και νιώθω τύψεις! Τους ζητώ συγνώμη. Συνέχεια! Έβαλλα, θυμούμαι, τα παιθκιά μου να κοιμηθούν τη νύχτα, τους έλεγα “μωρά μου, φέφκω, πάω δουλειά” τζιαι ετρέχαν τα ματούθκια τους. Αυτό είναι μεγάλη πληγή μέσα μου! Γι’ αυτό, άμα με ρωτούν νέα παιθκιά αν πρέπει να γίνουν ηθοποιοί, τους λέω: “Γίνετε κάτι άλλο!”. Εξάλλου, επολλίναμεν. Πόσους να πιάσει η τηλεόραση; Πόσοι να παίξουν στο θέατρο;»

Φάρμακο

«Η μαγεία της σκηνής είναι μεγάλο “φάρμακο”. Πονώ -θωρείς τα χάπια που παίρνω, εν γεμάτος ο πάγκος της κουζίνας- αλλά όταν η αρχίσει η παράσταση θα με δεις να χορέφκω – περνούν μου ούλλα! Μπορεί να έχω τα μαράζια μου, τες πίκρες μου, τες στενοχώριες μου, αλλά κάποια στιγμή θα αρχίσω να τραγουδώ. Δεν παίρνω κατάκαρδα ό,τι μου συμβαίνει. Έχω τον Χριστό μέσα μου, και αυτός μου δίνει δύναμη. Άμα έρτεις στο σπίτι μου, στη Λεμεσό, είναι γεμάτο από αγίους. Έχω πίστη! Αφού, ένα διάστημα, έφυα που το θέατρο, και έκαμνα ιεραποστολή – κάτι στο οποίο με προέτρεψε ο Γέροντάς μου, στην Αγία Βαρβάρα, ο Σταύρος ο Παπαγαθαγγέλου, μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που είχα στη Λάρνακα, από το οποίο εσώθηκα με το που είπα: “Παναγία μου!”. Επέστρεψα, όμως, στο θέατρο, διότι το εζητούσε ο κόσμος. Κάθε πρωί, κάθε βράδυ, κάμνω την προσευχή μου και κομποσκοίνι για όλους. Έχω τη δουλειά μου, τον Θεό, τζιαι την οικογένειά μου – τούτη εν η ζωή μου. Έχω τζιαι δισέγγονη πλέον – το τι χαρά μου δίνει δεν περιγράφεται!».

«Ερωτεύτηκα πολλά στη ζωή μου! Επέτουν! Έδινεν μου φτερά ο έρωτας! Όταν εγνώρισα τον άντρα μου, τον Αντρέα τον Ποταμίτη, αν και στην αρχή δεν ήμουν τόσο ζεστή, εκείνος επέμενε. Έγινεν λατρεία! Δεν έφκαινεν που τη μασχάλη μου… Ήμουν Αυστραλία όταν επέθανεν – το 2000. Ο θάνατος, ναι, ξεπερνιέται ως ένα σημείο. Ο χρόνος κλείνει κάποιες πληγές. Αλλά είναι βράδια που έρχεται στον ύπνο μου “ολοζώντανος”! Τζιαι “μιλούμε”… Που τότε που επέθανεν ο άντρας μου, εγώ έκλεισα ως γυναίκα – ούτε να παντρευτώ ξανά ήθελα, ούτε να ερωτευτώ, ούτε άλλος άντρας να μπει μέσα στο σπίτι μου. Τζιαι όταν δεν έχεις ερέθισμα στη ζωή ή στο κρεβάτι σου, δεν σε απασχολεί αυτό το ζήτημα. Είχα προτάσεις, φλερτ, αλλά δεν αφέθηκα να περιπαίζω τον εαυτό μου τζιαι να με περιπαίζουν. Τζιαι μιτσιοί! Δεν εθωρούσαν ηλικίες. “Μα θέλετε μάνα, γιε μου, γιαγιά; Ίντα που θέλετε;”, έλεγα τους. Να μου τύχει τωρά να ερωτευτώ, σ’ αυτήν την ηλικία που είμαι; Για τ’ όνομα του Θεού! Επέλλανες;»

Δεν είμαι σταρ

«Ποττέ μου δεν είπα: “Θέλω να γίνω πρώτη! Θέλω να γίνω φίρμα!”. Δεν με ενδιέφεραν τα σταριλίκια! Διότι φτυναίνουν το επάγγελμά μας τούτα. Η δόξα εμένα, ήρτεν τζιαι ήβρε με! Δεν την εκυνήγησα. Με κανέναν μέσο. Πάντα ήμουν ένας ταπεινός εργάτης του θεάτρου, συνεπής, αφοσιωμένη, έπιανα τα λεφτά τζιαι επήεννα σπίτι μου – ο άντρας μου έκαμνε κουμάντο σε τούτα τα πρακτικά θέματα, τζιαι τον είχα πάντα δίπλα μου. Ρε, μα περιπαίζεις με; Πού να φυλάξω λεφτά; Δεκάρα δεν έχω! Όποιος είχε ανάγκη -είτε ήταν άρρωστος, είτε για να σπουδάσει- εσκέφτουμουν: “Μα, να έχω τα λεφτά στην τράπεζα τζιαι να αφήσω τον κόσμο να πεινά;”. Το σιέρι μου ήταν ολάνοιχτο. Τώρα εμένα ποιος εν να με βοηθήσει δεν ξέρω. Μόνο ο Θεός! Χαλάλι του κόσμου! Δεν παραπονιέμαι. Πάντα κάτι μου στέλλει ο Θεός».

«Δεν θα ξεχάσω ποττέ τους ανθρώπους που εφτιάξαμε μαζί αυτό που λέγεται κυπριακό θέατρο: Τον Παπαδημήτρη, τον Μαυρομμάτη, τον Μουσουλιώτη, τον Παπαμαρκίδη, τον Παντελίδη που έκαμαμεν μαζί τη μεγάλη επιτυχία “Ο παπάς κρατεί τ’ ασσιή”… Ούλλους μνημονέφκω τους. Έπαιξα τζιαι σε “σοβαρά”, λεγόμενα, έργα. Αλλά ο κόσμος εσυνήθισεν με να τον κάμνω να γελά! Ό,τι τζιαι να τους πω δεν με παρεξηγούν. Μπορεί να μην είμαι η πιο καλή ηθοποιός της Κύπρου, αλλά σίγουρα είμαι η πιο αγαπητή! Ίσως εν ο τρόπος μου, η καταδεκτικότητά μου, το γεγονός ότι δεν εσνόμπαρα ποττέ άνθρωπο… Είμαι λαϊκός άνθρωπος! Λέω το, διαλαλώ το τζιαι σιέρουμαι το. Λαλούν μου “εν γερνάς”! Γιατί να γεράσω; Δεν καπνίζω, δεν πίνω, δεν ξενυχτώ – προσέχω! Όμως, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην φοάται τον θάνατο. Τζιαι εγώ φοούμαι τον. Αλλά ξέρω επίσης πως ό,τι προετοιμάσεις εδώ, θα το βρεις στο μέλλον. Όταν φέφκεις, ζυγίζεσαι. Η κόλαση είναι οι τύψεις. Τζιαι εγώ -έχω να το λέω- είμαι “σιδερωμένος” άνθρωπος μέσα μου!».

Πηγές 

1. Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια
2. Συνέντευξη Όλγας Ποταμίτου