Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

ΜΟΝΟΟΥΛΙΑ

 

Έκαμα παρατήρησιν, βούδκια που ξωταυρούσιν

τζ’αι παν γινάτιν με το σσ’ού,

μπαρκάζουν, δρώννουν, σκομασ’ούν

τζ’αί στράταν εν κοφκούσιν.

 

Σπίτιν που τα βολίτζ’ια του εμπήκασιν ανάρκα,

σελλώννει, μπάζει το νερόν

τζ’αί γίνεται με τον τζ’αιρόν

θάλασσα με τα ψάρκα.

 

Τζ’ι ο τοίχος, πράμαν φανερόν, άμαν αεροτρώει,

τζ' εν έχει θέμελη καλά,

με ψύλλου ππήημαν χαλά

αν μεν του στήσουν πόιν.

 

Το πλάσμαν πόν’ ξηόντικον ποιον καρτζ’ιλλίκκιν έχει,

αφού δακκάννει τζ’αί πονεί,

μ’ έναν λιθάριν μηχανή

σιτάριν εν αλέχει.

 

Τζ’αι το σσ’οινίν ώσπου εν’ κλωστρόν πόσον γομάριν σώννει;

Αλλ’ όμως άμαν ξηκλωστεί,

αδύνατα σαν την κλωστήν,

με τρίχαν εν σηκώννει.

 

Οι λύμπουροι κακοτζαιρκάν καπότες άμαν φτάσουν,

δουλεύκουν ούλλοι αγγαρκάν,

μονομερίς μιαν ψαχαρκάν

έσσω να την ι-μπάσουν.

 

Άμαν πο τζ’ει τραβούν πετσίν, 'πο δα τραβούν τομάριν,

χαΐριν μεν τζ’αι καρτεράς,

έντζ’ε γυρίζει ο μπακκαράς

να σηκωστεί γομάριν.

 

Ως που ννα πα τούντο βκιολίν, ‘πο τζ’είττε πέρα βρέσ’ει,

αν παρπατούμεν μ’ έτσι νουν,

εννά μας βάλουν κάχα ‘νου

πά’ στην ξερήμ μας φέσιν.

 

Μακάρι ψεύτης να φανώ τζ’ ας μου χτυπούν που πάνω

τζ’ ας με βουρούν εις τους γιατρούς,

στρώννουμεν πεύτζ’ια τους οχτρούς

να παρπατήσουν πάνω.

 

Κόψε βιτσ’ιά που μιαν ροφκιάν, δεμάτιν να τα δήσεις

τζ’ ύστερα κάμε δοτζ’ιμήν

μ’ όσην τζ’ αν έχεις δύναμιν,

να δεις αν τα τσακκίσεις.

 

Ούτε χαπάριν παίρνουσιν, άμαν εν’ ματσωμένα,

έχουσιν δύναμην πολλήν,

μα σπάζουσιν σαν το γυαλλίν,

άμαν εν έναν - έναν.

 

Εν’ δύναμ’ η μονοουλιά τζ’ αλί τους πόν την έχουν,

σαν πόν’ φτερά μες στον βορκάν,

εις τους οχτρούς την πατσαρκάν

δεύτερην εν αντέχουν.

 

Φαμίλιες, κράτη, τζ’αι στρατοί, π’ όποιαν τζ’ αν είναι ράτσαν,

που κάθε πίστην τζ’αι γενιάν

τσακκίζουνται σαν τα κλωνιά

πόν νέν’ γημμένα μάτσαν.

 

Κώστας Κατσαντώνης