Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Ε, ΑΔΡΩΠΕ

Ε άδρωπε που μάσσιεσαι ν’ αρπάξεις, να στοιβάσεις,  

τη γην να κάμεις μάλιν σου, τον κόσμο ν’ αγκαλιάσεις.

σαν έρκεσαι, χαρρεύκεσαι τον κόσμον εννά φάεις,        

μα πάλε πίσω νηστικός, σαν ήρτες, εννά πάεις.

Τρεις εν’ οι μέρες σου που ζιείς στη γην τζιαί βασιλεύκεις

τη μια μωρόν, στες δκυό ‘σαι νιος, στες τρεις γερνάς τζαι φεύκεις.

Με βασιλιάς κρατίζει σε στη γη με δκιακονίτης,

σήμερον είσαι ζωντανός, αύριο μακαρίτης.

Γιατί τα θέλεις τα πολλά τζιαί τυραννιέσαι ‘κόμα,    

αφού να μείνουν γέρημα τζ’ εσού μνιά φούχτα χώμα 

τζιαί τυραννιέσαι τζ’ ‘εν έσσεις με νεπαμόν με πνάσμαν;  

Ο άδρωπος ‘εν τρώ’ την γην, η γη τρώει το πλάσμαν!

Τζ’ όσα τζ’ αν κάμεις, άδρωπε, στην γην τζ’ όσα κερτίσεις,

μιτά σου ‘εν τζαι παίρνεις τα, δαπάνω ννα τα φήσεις,

να λιούν, να στάσσουν, να σκορπούν μες στου βορκά το ρέμαν,

γιατ’ έν τζαι εν’ άλλον τίποτε, παρά φκιασμένον ψέμαν.

Ψέμαν τζ’ εσού πας τούντην γη τζαί ψέμαν τζ’ οι δουλειές σου,

σαν τα φτερά στον άνεμον, μαθκιούν, σκορπούν τζαι ρέσσουν.

Έτσι να πεις, ως πον πορνόν, μεν μείνεις να νυχτώσει,

Γιατ’ ύστερα ‘ν’ άδύνατον για σε ννα ξημερώσει.

Εν’ που την ώραν πόρκεσαι, ως τον τζαιρόν που φεύκεις.

θωρείς που πεθανίσκουσιν τζαι πάλ εσόν πιστεύκεις;

Τζαί μάσσιεσαι, σκοτώννεσαι, ‘τζεί χάλασε, δα χτίσε,         

μα στάθεις τζαί καμνιάν φοράν τζ’ εσκέφτηκες πκοιός είσαι;

Σαν έναν φύλλον του δεντρού που σσειέται όπως πρέπει

Τζ’ άξυπα ππέφτει πά στην γην τζαι λλίον λλίον σέπει,

έτσι τζ’ εσέν το ίδιον η ψεύτιτζη η ζωή σου,                  

έρκεσαι, φεύκεις, χάννεσαι τζ’ ούτε στην γην πώς ήσουν.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΡΝΕΡΑΣ

Νερά του Μάρτη, 1974.