Χατζηταχήρ αγάς
Τούρκος αγάς του Παλαικύθρου κατά τον 19ο αιώνα. Καταγόταν από παλαιά ονομαστή οικογένεια της επαρχίας Ικονίου της Μικράς Ασίας. Ήταν ιδιοκτήτης μεγάλης κτηματικής περιουσίας και πολλών κοπαδιών, τα περισσότερα των οποίων είχε αρπάξει από φτωχούς Χριστιανούς της περιοχής. Ο Χατζηταχήρ περιλαμβανόταν ανάμεσα στους Τούρκους αγάδες, οι οποίοι μετά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης του 1821, απαιτούσαν τη λήψη δυναμικών μέτρων εναντίον των Ελλήνων της Κύπρου, ώστε να εμποδίσουν επέκταση της και στο νησί. Ταυτόχρονα επεδίωκε την εξόντωση των προυχόντων της περιοχής Παλαικύθρου και την οικειοποίηση της περιουσίας τους. Κατήγγειλε δε ως πιθανούς επί κεφαλής μιας μελλοντικής εξέγερσης τους Χατζή Αττάλα από την Κυθρέα, παπά Ιωάννη από την Βώνη, πρωτόπαπα Γεώργιο από το Έξω Μετόχι και Χατζή Ιωνά επίσης από το Έξω Μετόχι. Έτσι, μετά την έγκριση των προγραφών από την Πύλη, η κεντρική διοίκηση της Λευκωσίας έστειλε ομάδα ζαπτιέδων που συνέλαβε τους τέσσερις και τους οδήγησε στο Σεράγιο, όπου εκτελέστηκαν τον Ιούλιο του 1821.
Ο Χατζηταχήρ εξακολούθησε για αρκετά χρόνια να είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Τούρκους γαιοκτήμονες της Κύπρου. Μοχθηρός και αδίστακτος στην υλοποίηση των στόχων του, έγινε ήρωας πολλών επεισοδίων, με αποκορύφωμα τη δηλητηρίαση ενός υψηλόβαθμου στρατιωτικού, του Ουμάν, του οποίου την ωραιότατη σύζυγο ήθελε για το χαρέμι του. Η τελευταία αρνήθηκε, γεγονός που εξαγρίωσε τον Χατζηταχήρ. Έτσι ένα βράδυ, μεταμφιεσμένος σε χανούμισσα, εισήλθε στον ιδιαίτερο χώρο των λουτρών, όπου η χήρα έκανε το μπάνιο της και την βίασε. Στη συνέχεια η γυναίκα διέφυγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου κατάγγειλε τα συμβάντα. Κλήθηκε τότε ο Χατζηταχήρ να λογοδοτήσει για τη συμπεριφορά του, αλλά γνωρίζοντας την τιμωρία του, αγνόησε τη σουλτανική διαταγή και παρέμεινε στο Παλαίκυθρο. Νεότερο όμως φερμάνι διέτασσε τον διοικητή της Κύπρου να μεριμνήσει είτε για την αποστολή του στην Πόλη είτε για την αποστολή της κεφαλής του. Ο Χατζηταχήρ, μόλις πληροφορήθηκε το σχετικό διάταγμα ήπιε δραστικό δηλητήριο και αυτοκτόνησε. Μερικά χρόνια αργότερα η τεράστια περιουσία του κατασπαταλήθηκε από τους απογόνους του, οι οποίοι στο τέλος κατάντησαν επαίτες. Στο Παλαίκυθρο σώζονταν μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα τα ερείπια από τα μεγάλα οικοδομήματα του διαβόητου αγά. Όπως δε έλεγαν οι γηραιότεροι: «σ' αυτά τριγυρνούσαν οι σκιές του Ταχήρ και των παιδιών του, που ζητούσαν συγχώρεση από τους απογόνους των σφαγιασθέντων Χριστιανών».