Χασάπης Χρίστος
Η σούσα
Η ΣΟΥΣΑ
Μιας Λαμπρής Δευτέρα ήτουν, πά' στην σούσαν που σε είδα,
που εκόττας στο τταβάνιν για να ντζιήσεις τα μαλιά,
τζιαι τ' αμμάθκια μου ππιρίλλαν, εθωρούσαν σε μ' ορπίδα,
τζι' αζουλεύκαν τα σσιοινιά της, που τα κράτες αγκαλιά.
Ως τζι' ο τέρτζιελλος εκούγγαν, σαν να λάλεν στην καμάραν,
Μεμ με σφίγγεις τζιαι πονείς με, κάμε τζιεί τζι' άφησε' με πιον,
μες τα στήθη της να ππέσω, φύε τζι' εν κάμνεις δεκάραν,
κράτηννε την στιασιάν σου, τζι' εθ θέλω που σεν γλεπιόν.
Μάνα μου, τζιείν' το φουστάνιν που εγέμωννεν αέραν,
τζιαι στον πούλλον κάθε κόττας εζαλίζουμουν εγιώ,
έννεν δυνατόν ο γρόνος να μου σβήσ' έτσι Δευτέραν,
να μου κλέψει τα τσιεσιήθκια π' όδειγνες λογιών, λογιών.
Ώς της ώρας κλατσοδέτταν, γιά πιπίλλαν κεντημένην,
να σσιαστώ έτσι που ράστην, πιάννει με το τρεμουσιό,
τζι' αθθυμούμαι την παλιάν μας, την αγάπην την χαμένην,
π' όρκεται τζιαι ψουψουρά μου, πού πας, γάδαρε, ουσσιό....!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΑΣΑΠΗΣ
(Βασιλιτζ'ιές τζ'αί Μαντζουράνες)