Σίντης
Μεσαιωνικός οικισμός της Κύπρου, που δεν υφίσταται σήμερα. Ευρισκόταν στην επαρχία της Πάφου, το δε όνομά του διασώζεται στην ονομασία του μοναστηριού της Παναγίας του Σίντη (μετοχίου, σήμερα, του μοναστηριού της Παναγίας του Κύκκου).
Ο οικισμός με την ονομασία Sinti μνημονεύεται στο γνωστό χειρόγραφο Λειμωνίδα και περιλαμβάνεται μεταξύ εκείνων που βρίσκονταν στην διοικητική έκταση που υπαγόταν στην επαρχιακή διοίκηση της Πάφου. Το χειρόγραφο είναι της περιόδου της Βενετοκρατίας, και έτσι η αναφορά στον οικισμό του Sinti (ή Sindi) είναι περίπου σύγχρονη με την ανοικοδόμηση του καθολικού (=της εκκλησίας) του μοναστηριού της Παναγίας του Σίντη.
Εάν δεχθούμε ότι το χωριό σχετιζόταν με το μοναστήρι, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι τούτο βρισκόταν στην ίδια περιοχή όπου και το μοναστήρι, δηλαδή στη δεξιά όχθη του ποταμού Ξερού (ή μήπως στην αριστερή όχθη, απέναντι από το μοναστήρι;), νοτιοανατολικά του χωριού Πενταλιά. Πάντως, φαίνεται ότι ο οικισμός ήταν ο κοντινότερος προς το μοναστήρι, γι' αυτό και εκείνο παρέμεινε γνωστό ως Παναγία του Σίντη. Δηλαδή: το μοναστήρι της Παναγίας το ευρισκόμενο κοντά στο χωριό Σίντης. Επειδή και η ιστορία ίδρυσης του μοναστηριού αυτού είναι άγνωστη, δεν έχουμε από αυτή την κατεύθυνση οποιανδήποτε πληροφορία περί του οικισμού. Πάντως, τα αρχαιότερα από τα σωζόμενα οικοδομήματα του μοναστηριού (εκκλησία και βόρεια πτέρυγα) χρονολογούνται στον 16ο αιώνα. Εξάλλου, ο οικισμός δεν βρίσκεται σημειωμένος στους παλαιούς χάρτες της Κύπρου. Το 1735, όταν επισκέφθηκε το μοναστήρι ο Ρώσος μοναχός Βασίλειος Μπάρσκυ, τούτο είχε τότε μόνο τρεις μοναχούς, κατά μαρτυρία του ιδίου, ο οποίος ωστόσο δεν κάνει λόγο για ύπαρξη και οικισμού κάπου εκεί κοντά. Έτσι, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο οικισμός καταστράφηκε και εγκαταλείφθηκε, από άγνωστη αιτία, αρκετά πριν από το 1735.