Λιασίδης Παύλος
ΠΕΨΕ ΤΟΝ ΓΙΟΝ Σ’ ΑΛΛΑΞΑΝΑ
ΠΕΨΕ ΤΟΝ ΓΙΟΝ Σ’ ΑΛΛΑΞΑΝΑ
Ήρτεν το Πάσκαν τζ' ήβρεν μας πάλε κασουρωμένους,
αδέκαρους, χωρίς ρούχα τζ' απέτσωτους, κλαμένους.
Πάλε ψουμίν με τες ελιές τζ'αι κρόμμυον που πάνω,
ψήχα τζ' εγεννηθήκαμεν στον κόσμον παραπάνω.
Άτιμη φτώσ'εια, έφας μας, εξηκοκκάλισές μας,
ερίζωσεσ πκιόν πάνω μας, εκληρονόμησές μας!
Έντζ'ε λαλείς να πας τζ'ι' αλλού, να πνάσουμεν τζ'αι πάλε ۬
εν εβαρέθης βάσανα πάνω μας βάλε-βάλε;
Θεέ μου πού 'σαι στα ψηλά, θωρείς απενταρίαν!
πως εν πάμεν στην εκκλησ’ιάν, πέρκ' έν εσ 'αμαρτίαν.
Γιατί τζ'ι' οι αντιμούτσουνοι του Γιου σου, του καλού σου,
τζ'ι' εσέν να κατεβείς στην γην, ππαράες ι-ζητούν σου!
Ε! Πού να κλάψουμεν εμείς την τύχην μας την μαύρην,
π' όπου τζ'ι' αν πας θέλουν ππαράν; Εν κάμνεις πόσσω κάγριν;
Για τούτον σε ξηχάσαμεν τζ'ι' εσέναν τζ'αι τον Γιον σου
τζ'ι αρκίνησες τζ'αι κάμνεις μας σεισμούς που τον θυμόν σου.
Αμμά 'ντζ'ε φταίουμεν εμείς τζ'αι θέλεις να μας χάσεις
έτσ' ήβραμεν τζ'αι κάμνουμεν. Την κόλασην να βράσεις
τζ'αι ρίψε τον τζ'ει μέσα τζ'εί πάντα τον θεομπαίχτην.
τζ'είνον, την δείξην του ππαρά στην γην που πρωτοσκέφτην.
Τζ'ι' αν θέλεις τζ'ι' ο θυμός σου πκιόν τέλεια να σου περάσει,
πέψε τον Γιον σ' αλλαξανά τα πράματα να σάσει.
Παύλος Λιασίδης