Λιπέρτης Δημήτρης
Βούττημαν ήλιου
ΒΟΥΤΤΗΜΑΝ ΗΛΙΟΥ
Ἂρκον πὢν νά μέ παίρνουσιν οἱ τέσσερις τζι ἐμέναν
μές τζ'είν' τήν ἀνακατωσ’ιάν
Ἒλα τζ' ἐσού στήν ἐκκλησ'ιάν
Μέν ἀντραπῆς κανέναν.
Ἀγάπουσ σε ἒξω ψυσ'ῆς τζι ἒν νά σέ καταχνώσουν·
Ἂν εἶσαι κόρη σπλαχνιτζ'ή
Μέν περαρκήσεις, ἒρκου τζ'εῖ
Πριχοῦ νά μέ λουκκώσουν.
Τούς ζωντανούς ἒν πὢχουσιν μάσ 'ην τζι ἐν τούς χωνεύκουν.
Τούς πεθαμμένους συχχωροῦν
Ἒν φούχτα χῶμαν τζι ἐν μποροῦν.
Κόρη, νά τούς παιδεύκουν.
Ππέφτει τους πκιόν μακάριση τζ'αί ψυσ'ικόν διοῦσιν
Γιατί 'πού τόν ψεματινόν
Πηαίννουν στόν ἀληθινόν
Κόσμον, τζι ἒν νά κριθοῦσιν.
Ἂν μέν μοῦ κάμουν κόλλυφα στές τρεῖς, μέ σαραντάριν
Μήτε στόν χρόνον λουτουρκάν,
Πάρουμου γιά παρηορκάν
Κάμε μου τούν τήν χάριν.
Βούττημαν ἣλιου τζι ὑστερις τέλεια πὢν νά σιγράσει
Τζ'αί πὢν ν' ἀδκειάσουν τά στενά
πὢν ἒσ'ει πλάσμαν νά περνᾶ
Γιά νά σέ ξιφαράση,
Ἒλα τζ'αί 'σοῦ στό μνῆμαν μου τζ'αί μές τόν μπότην ἂψε
Ἁϊταφίτικον τζ'ερίν
Κάπνισε, κόρη, νακκουρίν
Νομάτισ' με τζ'αί κλάψε.
Δημήτρης Λιπέρτης