Κατσαντώνη οικογένεια-ΑΑΚ
Ποιήματα του Αντώνη Α. Κατσαντώνη
Μνιά φορεσ'ιά γιά νἆν' καλή θέλει τζ'αί μάστρον ράφτην
τζ'αί τά τραούδκια τά καλά
βκαίννουσιν πού γερά μνυαλά
τζ'αί πού καλόν συντάχτην.
*****
Ἐν’ ἡ ζωή μνιά θάλασσα τζ' ὁ ἄδρωπος καράβιν
τζ' ἡ τζ'εφαλή τιμόνιν του τζ' ἅμαν τό καταλάβει
ὁ καπετάνιος πὂν' ὁ νοῦς
περνᾶ ποῦ τούς ὠκεανούς
χωρίς νά πάθει βλάβην.
*****
Γιά νά 'τουν τρόπος τζ' ἔκλειεν ἡ πόρτα τοῦ θανάτου
τζ' ἡ ξενιδκιά τές πόρτες της γιά πάντα νά τές κλείσει,
ἔν εἶσ'εν νά σ΄ει κλάματα γιά λλόου τοῦ πλασμάτου
γιατί μέ μάνα μέ παιδίν ἔν ἤτουν νά δακρύσει.
*****
Ἥβρα 'ναν λάθος τοῦ Θεοῦ, θέμα πολλά σπουδαῖον,
ἀφόν' δουλειά πού τοῦ περνᾶ,
τό πλάσμαν ἴντα τό γερνᾶ,
γιατ’ ἔν τ' ἀφήννει νέον;
*****
Τό πλάσμαν ποὔν' ἀγάπησεν μήτε ζωήν ἐχάρην,
θέμα βαρκέται τον τζ' ἡ γῆ πού τόν κρατεῖ γομάριν.
*****
Τήμ' μαυρομμάταν π' ἀγαπῶ ἅμα τήν ἀντικρίζω,
τῆς δύναμής μου ἐν πηγή
τζ'αί νά 'σ'ει τέρτζ'ελλον ἡ γῆ
σηκώννω την, νομίζω.
*****
Ἴντα τοῦ κάμνει ὁ λαός τοῦ σσ'ύλλου τζ'αί μισᾶ τον
ἀφούτις τζ'εῖνος κάχεται σ’ ἕναν δρουμπίν πού κάτω;
Οὔτε πού πάει ἔσσω του, μήτε τζ'αί συμπουρκᾶ τον
ἔννεν ἡ κακοσύνη του τζ' ὅπου τόν δεῖ βουρᾶ τον;
Σαν τόλ λαόν ἔν τζ' ὁ φτωχός ἀπέναντι τ’ ἀρκόντου
ἔν τόν κανεῖ ἡ φτώσ'εια του πόν' ἔσ'ει τό δικόν του,
καπάλιν κατατρέσ'ει τον τζ' αί θέλει τό κακόν του.
Ὄμως τζ'αί τζ'εῖνος ξηψυχᾶ
τζ' ἔσ'ει γιά κέρτος μανιχά
τό μιζαρόρουχόν του.
Ποιήματα του Αντώνη Α. Κατσαντώνη