Τράπεζα Κύπρου & Εφημερίδα Πολίτης

Βρετανίδα πολιτικός που αναμείχθηκε στο Κυπριακό πρόβλημα το 1958, κατά τη διάρκεια του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα, και συνέδεσε το όνομά της με την αλλαγή του αιτήματος των Κυπρίων για ένωση με την Ελλάδα, με το αίτημα για ανεξαρτησία. Γεννήθηκε το 1910 και πέθανε το 2002. Φοίτησε στην Οξφόρδη και στη συνέχεια εργάστηκε σαν δημοσιογράφος και ανέπτυξε πολιτική δραστηριότητα υπέρ των σοσιαλιστικών ιδεών. Το 1945 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτίνα του Εργατικού κόμματος της Αγγλίας, κι από τότε επανεκλεγόταν συνεχώς μέχρι το 1979, οπότε εξελέγη μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Επανειλημμένα υπηρέτησε και ως υπουργός σε κυβερνήσεις των Εργατικών: υπουργός Υπερποντίου Αναπτύξεως (1964 - 65), Μεταφορών (1965 -   68), Εργασίας (1968 - 70) και Κοινωνικών Υπηρεσιών (1974- 76).

Σχέσεις με την Κύπρο: Το 1958, κατά τη διάρκεια του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων, οι Άγγλοι κυρίαρχοι είχαν προωθήσει κι απειλούσαν να εφαρμόσουν έστω και μονομερώς το διχοτομικό για την Κύπρο σχέδιο Μακμίλλαν*. Προς τούτο είχαν ως δεδομένη και την υποστήριξη των Τούρκων. Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε από καιρό απελευθερωθεί ύστερα από 13μηνο εκτοπισμό του στις Σεϋχέλλες και ζούσε στην Αθήνα επειδή του είχε απαγορευθεί η επιστροφή στην αγωνιζόμενη Κύπρο. Στην προσπάθειά του να ματαιώσει εφαρμογή του σχεδίου Μακμίλλαν, ο αρχιεπίσκοπος κάλεσε στην Αθήνα την βουλευτίνα και αντιπρόεδρο, τότε, του Εργατικού κόμματος που βρισκόταν στην αντιπολίτευση, προς την οποία έκαμε τη γνωστή δήλωσή του υπέρ ανεξαρτησίας της Κύπρου (στις 16.9.1958). Η δήλωση του αρχιεπισκόπου Μακαρίου προς τη Μπάρμπαρα Κασλ άφηνε σαφώς να διαφανεί ότι ήταν δυνατό ν' αποδεχθεί για την Κύπρο λύση ανεξαρτησίας ενώ μέχρι τότε επίσημα το αίτημα των Ελλήνων Κυπρίων ήταν η άμεση και χωρίς όρους ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Ήταν μια νέα εξέλιξη και μια νέα τοποθέτηση του ηγέτη των Ελλήνων Κυπρίων, που είχε ως αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί μεν το σχέδιο Μακμίλλαν αλλά να ανοίξει και η οδός για διαπραγματεύσεις μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και των λοιπών ενδιαφερομένων κυβερνήσεων, που οδήγησαν στις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου.

Η Μπάρμπαρα Κασλ είχε αποδεχθεί την πρόσκληση του αρχιεπισκόπου Μακαρίου κι είχε πάει στην Αθήνα, όπου τον συνάντησε τον Αύγουστο του 1958. Τον ρώτησε εάν, υπό τις περιστάσεις, μπορούσε «να δει άλλο μέλλον για την Κύπρο εκτός από την ένωση» και τον ρώτησε «τι θα έλεγε για μια ανεξάρτητη Κύπρο». Ο Μακάριος απάντησε πως «κάτι τέτοιο θα ήταν αποδεκτό». Στη συνέχεια η Βρετανίδα πολιτικός είχε σχετικές επαφές με την ελληνική κυβέρνηση, με την τουρκική κυβέρνηση στην Άγκυρα, με τον τότε κυβερνήτη της Κύπρου σερ Χιου Φουτ στη Λευκωσία και, βέβαια, με το Λονδίνο. Αργότερα, τον επόμενο μήνα, συνάντησε ξανά τον Μακάριο στην Αθήνα. Ο αρχιεπίσκοπος της ζήτησε να εμφανιστεί η «λύση ανεξαρτησίας» ως προτεινόμενη από το Εργατικό κόμμα της Αγγλίας, τελικά όμως απεφασίσθη ότι ήταν προτιμότερο να ανακοινωθεί από τον ίδιο σε συνέντευξη που θα έδινε στην ίδια την Μπάρμπαρα Κασλ. Μετά τη δημοσίευση της συνέντευξης στον αγγλικό Τύπο, το Εργατικό κόμμα υποστήριξε τη νέα τοποθέτηση του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Την υποστήριξε επίσης η ελληνική κυβέρνηση, καθώς και το NATO διά του τότε γενικού γραμματέα του Πωλ Ανρύ Σπάακ. Ο τελευταίος ήταν εκείνος που τελικά έπεισε την αγγλική κυβέρνηση ν' αποσύρει το σχέδιο Μακμίλλαν και να προσανατολιστεί σε λύση ανεξαρτησίας.